Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ 

Ένας πρώην μάγος κείρεται μοναχός και αναδεικνύεται ένθερμος ομολογητής και ένδοξος μάρτυς Χριστού

Σύγχρονη φορητή εικόνα του
Αγίου Αναστασίου του Πέρσου. 

Μέσα στη σεπτή χορεία των οσίων και μαρτύρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας εξέχουσα θέση κατέχει ο τιμώμενος στις 22 Ιανουαρίου Άγιος Αναστάσιος ο Πέρσης. Ο ένδοξος και πολύαθλος αυτός οσιομάρτυς του 7ου μ.Χ. αιώνα, αφού γνώρισε τον Χριστό, εγκατέλειψε πλούτη και αξιώματα, ενεδύθηκε το μοναχικό σχήμα, ομολόγησε με παρρησία τη χριστιανική του πίστη και επισφράγησε την επίγεια ζωή του με το ένδοξο μαρτύριο του. 

Ο Άγιος Αναστάσιος καταγόταν από το χωριό Ραζήχ της επαρχίας Ρασνουνί της Περσίας και έζησε στα χρόνια του βασιλιά της Περσίας Χοσρόη του Β΄ (590-680). Ο ευγενικής καταγωγής πατέρας του ονομαζόταν Βαβ και ήταν ονομαστός μάγος. Γι’ αυτό και ο γιος του, ο οποίος προτού βαπτισθεί και ονομαστεί Αναστάσιος ονομαζόταν Μανγουδάτ, φοίτησε στην περίφημη σχολή των μάγων, της οποίας ιδρυτής ήταν ο πατέρας του, για να αναδειχθεί ισάξιος μ’ αυτόν στη μαγική τέχνη. Όταν ενηλικιώθηκε, κατετάγη στον στρατό του Χοσρόη και στο τάγμα των Τυρώνων. 

Το 614 ο βασιλιάς Χοσρόης κατέλαβε τα Ιεροσόλυμα και απήγαγε στην Περσία τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου. Η θαυματουργική φήμη του Τιμίου Σταυρού είχε διαδοθεί τόσο πολύ στην Περσία, ώστε το ιερό αυτό σύμβολο του χριστιανισμού προκάλεσε το ενδιαφέρον του Μανγουδάτ για να γνωρίσει τη χριστιανική θρησκεία. Ευσεβείς χριστιανοί ανέλαβαν να τον ενημερώσουν για το μεγαλείο της χριστιανικής πίστεως. Το γεγονός αυτό τον παρακίνησε στο να γνωρίσει το μυστήριο της Θείας Οικονομίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε άνθησε μέσα στην ψυχή του ο πόθος για τον Χριστό και την αρετή. Γι’ αυτό και φτάνοντας στη Χαλκηδόνα, εγκατέλειψε το στράτευμα αποφασισμένος να ακολουθήσει την κατά Χριστόν ζωή. Από τη Χαλκηδόνα έφτασε στην Ιεράπολη και έμεινε κοντά σε έναν χριστιανό συμπατριώτη του. Όταν άρχισε να αυξάνεται η αγάπη του για τον Χριστό, άρχισε να καταφεύγει στους ναούς της πόλης για να προσευχηθεί και να ενημερωθεί για τον βίο και το μαρτύριο των αγίων, ενώ η επιθυμία του ήταν να βαπτισθεί χριστιανός. Γι’ αυτό και πήγε στα Ιεροσόλυμα και βαπτίσθηκε χριστιανός από τον μετέπειτα Πατριάρχη Μόδεστο λαμβάνοντας το όνομα Αναστάσιος. Στη συνέχεια εκάρη μοναχός στο μοναστήρι του αββά Ιουστίνου, όπου παράλληλα με το διακόνημα του μάγειρα και του κηπουρού μελετούσε την Αγία Γραφή και τους βίους των αγίων και επιδιδόταν στην προσευχή και την άσκηση. Στο μοναστήρι έμεινε επτά χρόνια, αλλά ο διάβολος θέλησε να του ανακόψει τον ένθεο ζήλο και την ανοδική πορεία προς την αρετή. Με την βοήθεια όμως της προσευχής και την πνευματική καθοδήγηση του γέροντός του κατόρθωσε να μείνει σταθερός στον πνευματικό του αγώνα. 

Φορητή εικόνα του 19ου αιώνα
του Αγίου Αναστασίου του
Πέρσου από τον Ιερό Ναό
Αγίου Ανδρέου (Παλαιός)
πολιούχου Πατρών

Ένα απροσδόκητο όνειρο, που του αποκάλυψε ότι θα μαρτυρήσει για τον Χριστό, τον παρακίνησε να εγκαταλείψει κρυφά το μοναστήρι και να μεταβεί πρώτα στη Διόσπολη, στη συνέχεια στο όρος Γαριζίν και τελικά στην Καισάρεια της Παλαιστίνης. Εκεί πηγαίνοντας προς τον ναό της Αγίας Ευφημίας συνάντησε συμπατριώτες του μάγους και άρχισε να τους επικρίνει για την πλάνη τους και να τους καλεί να εγκαταλείψουν τη μαγική τέχνη και να ακολουθήσουν τον Χριστό. Μάλιστα ερωτηθείς ο ίδιος, τους αποκάλυψε ότι κάποτε ήταν και εκείνος μάγος και ζούσε μέσα στην πλάνη, ενώ τώρα είναι πλέον χριστιανός. Τότε οι Πέρσες στρατιώτες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον άρχοντα Μαρζαβανά. Ο Αναστάσιος ομολόγησε με θάρρος τη χριστιανική του πίστη και τότε ο τύραννος προσπάθησε να τον μεταπείσει με δώρα και υποσχέσεις. Όμως ο Αναστάσιος έμεινε σταθερός και ακλόνητος στο χριστιανικό του φρόνημα. Τότε δόθηκε η εντολή να του δέσουν τα πόδια και τον λαιμό με σιδερένια αλυσίδα και τον υποχρέωσαν να ανεβάζει τεράστιες πέτρες στο φρούριο της Καισάρειας. Μάλιστα πολλοί Πέρσες στρατιώτες τον κατηγορούσαν ότι εγκατέλειψε την παλιά του πίστη και έγινε χριστιανός, οι δε κατηγορίες αυτές συνοδεύονταν με βιαιότητες εναντίον του. Ο Αναστάσιος οδηγήθηκε και πάλι στον άρχοντα Μαρζαβανά, ο οποίος προσπάθησε να τον πείσει να επιστρέψει στη μαγική του τέχνη. Όμως ο Αναστάσιος ομολόγησε και πάλι την πίστη του στον Χριστό παρά τους εκφοβισμούς που δέχθηκε. Ακολούθησε ξυλοδαρμός του μάρτυρος, ο οποίος κατά την παραμονή του στη φυλακή προσευχόταν αδιάλειπτα και έψελνε ύμνους στον Θεό περιστοιχιζόμενος από αγγέλους. Ο Μαρζαβανάς ενημέρωσε τον βασιλιά Χοσρόη Β΄ για την εμμονή του Αναστασίου στον Χριστό και τότε εκείνος διέταξε να τον αφήσουν ελεύθερο, αν αρνηθεί τη χριστιανική του ιδιότητα με έναν μόνο λόγο. Αλλά και πάλι ο Αναστάσιος έμεινε προσηλωμένος στην πίστη του, γι’ αυτό και ο τύραννος αποφάσισε να τον στείλει στην Περσία για να δικαστεί από τον βασιλιά. Προτού φύγει, συμμετείχε στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, γεγονός που ενίσχυσε τον πόθο του για το μαρτύριο, ενώ τόνωσε και το θρησκευτικό συναίσθημα των χριστιανών. Στην πορεία του προς την Περσία ο λαός εκδήλωσε τον σεβασμό και την τιμή του στο πρόσωπό του, ενώ μαζί του ήταν και ένας αδελφός της μονής του αββά Ιουστίνου για να του συμπαρίσταται στον αγώνα του. 

Φορητή εικόνα του Αγίου Αναστασίου του
Πέρσου από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως
Θεοτόκου Βαθέος Ιθάκης.

Φτάνοντας ο Αναστάσιος στην Περσία, ο βασιλιάς έστειλε έναν άρχοντα για να τον ανακρίνει. Ο ένδοξος μάρτυς ομολόγησε με γενναιότητα την πίστη του στον ένα και αληθινό Θεό και καταδίκασε την πλάνη, στην οποία βρίσκονται οι Πέρσες. Η τολμηρή ομολογία πίστεως προκάλεσε την οργή του άρχοντα, ο οποίος προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ο Αναστάσιος οδηγήθηκε στη φυλακή και την επόμενη ημέρα παρά τους εκφοβισμούς και τις απειλές έμεινε και πάλι ακλόνητος στην πίστη του. Μία σειρά από φρικτά βασανιστήρια ακολούθησαν για να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα του Αναστασίου, αλλά εκείνος τα δεχόταν όλα με υπομονή και καρτερικότητα. Τότε ο βασιλιάς Χοσρόης έδωσε τη διαταγή να τον θανατώσουν μαζί με τους άλλους χριστιανούς, που βρίσκονταν μαζί του στη φυλακή. Περίπου εβδομήντα χριστιανοί αιχμάλωτοι θανατώθηκαν δι’ απαγχονισμού σε ένα ποτάμι. Την ίδια τύχη είχε και ο ένδοξος μάρτυς Αναστάσιος, του οποίου το μαρτυρικό τέλος επισφραγίσθηκε με τον αποκεφαλισμό του. Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα στις 22 Ιανουαρίου του 627 ή 628 μ.Χ., ημέρα εορτασμού της πάντιμης μνήμης του. Το σώμα του ενταφιάσθηκε με τιμές στο μοναστήρι του Αγίου Σεργίου και δέκα χρόνια αργότερα πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του, η οποία εορτάζεται στις 24 Ιανουαρίου. Η τιμία κάρα του Αγίου φυλάσσεται στη Ρώμη στο Αββαείο των Αγίων Βενεδίκτου και Αναστασίου, το δε υπόλοιπο ιερό λείψανο βρίσκεται τεθησαυρισμένο στον ναό του Αγίου Φραγκίσκου της Αμπέλου στη Βενετία. 

Προς τιμήν του Αγίου έχουν εκδοθεί δύο ασματικές ακολουθίες, η μία στην Καλαμάτα το 1865 και η άλλη στην Πάτρα το 1876, ενώ οι αθλητικοί αγώνες και το μαρτύριο του υμνούνται και μέσα από την ακολουθία, την οποία εποίησε ο Μέγας Υμνογράφος Γεράσιμος μοναχός ο Μικραγιαννανίτης. Αρκετά διαδεδομένη είναι και η τιμή του Αγίου στην πατρίδα μας, αφού ναοί επ’ ονόματί του έχουν καταγραφεί στο Βασιλικό Ευβοίας, το Δρέπανο Αχαΐας, τις Βρύσες Κυπαρισσίας, τους Λάκωνες Κερκύρας, την Τήνο, τη Μύκονο και τη Σκόπελο. Αξιομνημόνευτος είναι και ο καταστραφείς από τους σεισμούς του 1953 ιστορικός ναός του Αγίου στην πόλη της Ζακύνθου, ενώ ο άγιος τιμάται σήμερα και στον θεμελιωθέντα το 1933 περικαλλή καθεδρικό ιερό ναό του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στο Λουτράκι Κορινθίας, όπου υπάρχει κλίτος με εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα επ’ ονόματί του. Πλούσια είναι και η εικονογράφηση του Αγίου Αναστασίου με αξιόλογες τις φορητές εικόνες, που φυλάσσονται στους ιερούς ναούς Αγίου Ανδρέου (Παλαιός) πολιούχου Πατρών, Κοιμήσεως Θεοτόκου Ηλιουπόλεως Αθηνών και Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαθέος Ιθάκης. 

Ναΰδριο αφιεωμένο στον Άγιο Αναστάσιο
τον Πέρση στο χωριό Δρέπανο Αχαΐας.

Η ολόθερμη ευχή όλων μας είναι ο Άγιος ένδοξος οσιομάρτυς Αναστάσιος ο Πέρσης να πρεσβεύει αδιάλεπτα στον Πανοικτίρμονα Θεό για την ενίσχυση της χριστιανικής μας πίστεως και την κατά Χριστόν πνευματική πορεία και προκοπή στη σημερινή εγωκεντρική και τεχνοκρατική εποχή μας. 

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος 

Εκπαιδευτικός 

Βιβλιογραφία 

· Μαρτίνη Παναγιώτη Σ., Δρ. Θ., Ο Άγιος Αναστάσιος ο Πέρσης - Βίος και Μαρτύριο, Εκδόσεις «ΤΑΩΣ», Πάτραι 

12 Ιανουαρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Τατιανής 

Σήμερα η εκκλησία μας εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη της μάρτυρος Τατιανής. Η αγία Τατιανή πατρίδα της είχε τη Ρώμη και ήταν κόρη λαμπρής οικογένειας, τόσο που ο πατέρας της τρεις φορές έγινε ύπατος. Ζούσε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξάνδρου Σεβήρου, 208- 235, και ήταν διακόνισσα της εκκλησίας της Ρώμης. Την πρώτη εκείνη εποχή, υπήρχε στην εκκλησία ο θεσμός των διακονισσών, οι οποίες είχαν ορισμένες ειδικές υπηρεσίες, όχι τόσο στο λειτουργικό, όσο στο ποιμαντικό έργο της εκκλησίας. Ας το ξέρουμε αυτό τώρα, που κάποιοι συζητούν τάχα γιατί οι γυναίκες να μη γίνονται ιερείς. Η εκκλησία έχει μια τάξη και μια παράδοση, την οποία ποτέ δεν υπερβαίνει.

Στο διωγμό, που ξεσήκωσε ο αυτοκράτορας Σεβήρος κατά των χριστιανών, συνελήφθη και η Τατιανή. Το έργο της στην εκκλησία την έκανε γνωστή και δεν ήταν δύσκολο να την σημαδέψουν και να την κατηγορήσουν. Τόσο περισσότερο, που κοινωνικά ανήκε στην ανώτατη τάξη, πράγμα που δεν της το συγχωρούσαν εύκολα να είναι χριστιανή. Οι χριστιανοί ήσαν οι αίτιοι και οι υπεύθυνοι για όλα τα κακά, που μπορούσανε να συμβαίνουν στο ρωμαϊκό κράτος. Δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση το πράγμα, γιατί και τώρα το ίδιο συμβαίνει. Σε πολλά μέρη που διώκεται η εκκλησία, όπως στην Αλβανία, κάθε χριστιανός θεωρείται και είναι φανερός εχθρός του κράτους.

Συνελήφθη λοιπόν η αγία Τατιανή και οδηγήθηκε στον ίδιο τον αυτοκράτορα˙ αυτό απαιτούσε η επίσημη καταγωγή της και σαν κόρη ύπατου που ήταν. Και η διαδικασία ήταν γνωστή! Θα την προκαλούσανε να θυσιάσει στα είδωλα, κι αυτό ήταν όλο. Αν δεχότανε να προσφέρει θυσία στους ψεύτικους θεούς, αυτό θα ήταν άρνηση του Χριστού. Αν όχι, τότε ακολουθούσε μια σειρά από βασανιστήρια, όπου στο τέλος ο μάρτυρας του Χριστού, εξαντλημένος σωματικά, άφηνε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Σστους πρώτους αιώνες της ζωής της Εκκλησίας, αλλά και μέχρι σήμερα, αφού η πίστη πάντα διώκεται, είναι αναρίθμητοι οι μάρτυρες, που προτίμησαν κι έδωκαν τη ζωή τους παρά να αρνηθούν την πίστη τους.

Ο αυτοκράτορας, για πιο επίσημα, οδήγησε την Τατιανή στο ναό, για να προσφέρει θυσία στα είδωλα. Η αγία μπήκε στο ναό κι άρχισε να προσεύχεται στο Χριστό να την ενισχύσει στην κρίσιμη αυτή ώρα. Εκεί που προσευχότανε, τα αγάλματα σαν και να τα έσπρωξε κάποια δύναμη, έπεσαν κι έγιναν κομμάτια. Αυτό ήταν σημείο, αρκετό για να φέρει τους διώκτες στα συγκαλά τους, μα εκείνοι, τυφλωμένοι από το μίσος εναντίων των χριστιανών, εξαγριώθηκαν. Έδειραν αλύπητα την αγία, μια νέα κι αδύνατη γυναίκα, την κρέμασαν και της καταξέσκισαν το σώμα, της ξύρισαν το κεφάλι και με κάθε τρόπο την καταξευτέλισαν και τη βασάνισαν.
Σ’ αυτές τις δύσκολες και τραγικές στιγμές, οι μάρτυρες της πίστης, ένα όπλο έχουν˙ την υπομονή. Ο Ιησούς Χριστός στο Ευαγγέλιο, όταν προετοιμάζει τους αποστόλους και όλους τους πιστούς για το μαρτύριο, πάντα τελειώνει τα λόγια του με αυτές τις φράσεις: «Ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται» ή «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών». Άλλο όπλο δεν υπάρχει˙ ούτε απειλές, για την οργή του Θεού που περιμένει τους διώκτες, ούτε άκαιροι ηρωϊσμοί ούτε επίδειξη δύναμης, αλλά υπομονετική σιωπή. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός τον σταύρωναν και σιωπούσε. Κι αυτή είναι η διαφορά, για την οποία είπαμε και άλλοτε, ότι άλλο ήρωας και άλλο μάρτυρας. Οι μάρτυρες της πίστεως δεν είναι ήρωες, είναι όργανα του Θεού.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα λόγια, που ψάλλει η εκκλησία στην εορτή της Πεντηκοστής, ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα είναι, «δι’ ού Προφήται άπαντες και Θεού Απόστολοι μετά Μαρτύρων εστέφθησαν». Πάει να πη πως δεν είναι ανθρώπινη δύναμη, που σηκώνει το μαρτύριο της πίστης, γιατί αυτό είναι διαφορετικό από κάθε άλλον ανθρώπινο ηρωισμό. Το χριστιανικό μαρτύριο δεν οφείλεται στη βουλή και τη θέληση του ανθρώπου να γίνει άγιος. Ο μαρτυρικός θάνατος για την πίστη είναι βουλή και κλήση του Θεού κι ο αληθινός μάρτυρας είναι όργανο του Θεού. Έτσι μπόρεσαν οι άγιοι Μάρτυρες, σαν την αγία Τατιανή, μεσ’ από μια ατέλειωτη σειρά βασανιστηρίων, να φτάσουν στον αποκεφαλισμό και να λάβουν από τα χέρια του Θεού το στεφάνι της νίκης. Αμήν.

Από το βιβλίο:

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Λ. ΨΑΡΙΑΝΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΜΨΥΧΟΙ
(Εξαπλά β’)
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΑ

***

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ισχύϊ της πίστεως, κραταιωθείσα σεμνή, νομίμως ενήθλησας, υπέρ Χριστού του Θεού, Τατιανή ένδοξε• πάσας γαρ τας ιδέας, των δεινών ενεγκούσα, ήσχυνας τον Βελίαρ, τη ατρέπτω σου στάσει• εξ ου της κακοτροπίας πάντας απάλλαξον.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Παρθένος σεμνή, και Μάρτυς απερίτρεπτος, εδείχθης σαφώς, Τατιανή θεόνυμφε• Χριστόν γαρ ποθήσασα, δι’ αγώνων τούτον εδόξασας• ον δυσώπει ρύσαι ημάς, παθών αδοξίας, και παντοίων δεινών.

Μεγαλυνάριον.

Ιερών αιμάτων σου ταις βαφαίς, βάψασα χιτώνα, αφθαρσίας πορφυραυγή, ω και στολισθείσα, Τατιανή θεόφρον, προς φως αθανασίας, χαίρουσα έδραμες.

 Eορτάζεται στις 8 Ιανουαρίου.

Η Αγία Κυράννα η Νεομάρτυς

Η Αγία νεομάρτυς Κυράννα γεννήθηκε στο χωριό Αβυσσώκα ή Βυρσόκα, στη σημερινή Όσσα της Θεσσαλονίκης, από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους. Στο Μαρτύριό της αναφέρεται ότι ήταν εξαιρετικά όμορφη. Αυτή η εξωτερική ομορφιά της Κυράννας, που δεν ήταν τίποτε άλλο από το αντικατόπτρισμα της εσωτερικής της ωραιότητας, αποτέλεσε και την αφορμή να οδηγηθεί στο μαρτύριο, καθώς κάποιος γενίτσαρος, εισπράκτορας των φόρων στο χωριό της Κυράννας, που την ερωτεύθηκε, προσπάθησε επανειλημμένα με κολακείες και δώρα να την ελκύσει και να την πείσει να αλλαξοπιστήσει, για να τη νυμφευθεί. Επειδή όμως η Κυράννα δεν αποδεχόταν τις κολακείες, ούτε πολύ περισσότερο τα δώρα του Τούρκου, αυτός νομίζοντας πως θα την κάμψει με τον φόβο άρχισε να την απειλεί ότι θα την βασανίσει σκληρά και τέλος θα την θανατώσει, αν δεν υποχωρήσει και δεν αρνηθεί την πίστη της. Αλλά ούτε αυτά τα μέσα έφεραν το ποθητό αποτέλεσμα για το γενίτσαρο. Τότε την οδήγησε βίαια στον κριτή της Θεσσαλονίκης και ψευδομαρτύρησε εναντίον της, ότι του είχε δηλώσει ότι θα αλλαξοπιστήσει για να τη νυμφευθεί, αλλά τελικά δεν τήρησε την υπόσχεσή της. Η Αγία Κυράννα με πνευματική ανδρεία ομολόγησε την πίστη της στον Χριστό. Έτσι οι Τούρκοι την οδήγησαν στη φυλακή.

Ο γενίτσαρος, που την οδήγησε στον κριτή, ζήτησε και έλαβε την άδεια του Αλή Εφέντη, μπέη του κάστρου της Θεσσαλονίκης, να επισκέπτεται την Αγία στη φυλακή, όπου με κολακείες αλλά και βασανιστήρια προσπαθούσε να την μεταπείσει. Όταν έφευγε αυτός, συνέχιζε τα βασανιστήρια ο δεσμοφύλακας, τον οποίο έλεγχαν για την σκληρότητά του τόσο οι υπόλοιποι φυλακισμένοι, όσο και κάποιος άλλος φύλακας Χριστιανός.

Κάποια φορά ο γενίτσαρος επισκέφθηκε και πάλι την Αγία στη φυλακή και την βασάνισε μέχρι θανάτου. Ο Χριστιανός φύλακας επέπληξε τότε δριμύτατα το δεσμοφύλακα και τον απείλησε ότι θα τον καταγγείλει στο πασά, επειδή επέτρεπε να εισέρχονται στη φυλακή παράνομα άνθρωποι ξένοι και να βασανίζουν τους φυλακισμένους. Έτσι, όταν μετά από λίγο ο γενίτσαρος ξαναήλθε στη φυλακή, φοβούμενος ο δεσμοφύλακας δεν του επέτρεψε την είσοδο. Αυτός τότε τον κατήγγειλε στον Αλή Εφέντη, ο οποίος τον κάλεσε και τον επέπληξε, γιατί παράκουσε τις διαταγές του. Ύστερα από αυτό το γεγονός, ο δεσμοφύλακας επέστρεψε οργισμένος στη φυλακή και ξέσπασε πάνω στην Κυράννα, την οποία κρέμασε και άρχισε να χτυπά αλύπητα. Μπροστά σε αυτό το θέμα όλοι οι φυλακισμένοι, ακόμη και οι Μωαμεθανοί, άρχισαν να διαμαρτύρονται και να καταφέρονται εναντίον του δεσμοφύλακος, ο οποίος άφησε την Αγία κρεμασμένη κι έφυγε. Ήταν 28 Φεβρουαρίου του 1751 μ.Χ.

Κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες ένα θείο φως κάλυψε ξαφνικά το σώμα της Αίας Κυράννας, η οποία άφηνε την τελευταία της πνοή, και ύστερα εξαπλώθηκε σε όλη την φυλακή. Μπροστά σε αυτό το θαύμα οι Χριστιανοί ευχαριστούσαν τον Κύριο, ενώ οι Μωαμεθανοί ενόμιζαν ότι ήταν φωτιά και τρομοκρατήθηκαν.

Ο Χριστιανός φύλακας, ο οποίος πήγε να κατεβάσει την κρεμασμένη Αγία, τη βρήκε νεκρή. Στο μεταξύ το φως είχε υποχωρήσει, αλλά παρέμενε σε όλο το χώρο μια άρρητη ευωδία. Ο φύλακας τότε, περιποιήθηκε το ιερό λείψανο της Μάρτυρος, το οποίο την επόμενη μέρα παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη. Στο Συναξάρι της Νεομάρτυρος αναφέρεται ότι το σκήνωμα της Αγίας ενταφιάσθηκε «ἔξω τῆς πόλεως, ἐκεῖ ὅπου ἐνταφιάζονται καὶ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν τὰ λείψανα», δηλαδή στο Κοιμητήριο της Αγίας Παρασκευής.

Ασματική ακολουθία της συνέγραψε ο Χριστόφορος Προδρομίτης.

Ως ημέρα της μνήμης της Νεομάρτυρος αναφέρεται σε Λαυρεωτικό Κώδικα η 1η Ιανουαρίου. Στην Όσσα όμως, η Αγία Κυράννα εορτάζεται στις 8 Ιανουαρίου. Αιτία αυτής της εορτολογικής μετατοπίσεως ίσως είναι το ότι ο εορτασμός της κατά τις 28 Φεβρουαρίου συχνά συνέπιπτε με την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, περίοδο χαρμολύπης, ενώ στις 8 Ιανουαρίου επιπλέον οι κάτοικοι της Όσσας ήταν όλοι συγκεντρωμένοι στο χωριό τους εξαιτίας των εορτών των Χριστουγέννων. Η μνήμη της Αγίας τιμάται πανηγυρικά και από τους Οσσαίους της Θεσσαλονίκης και στο ναό της Αχειροποιήτου κατά τη Κυριακή μετά τις 8 Ιανουαρίου.

Στο χωριό Όσσα, βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Κυράννας, που είναι και πολιούχος της κοινότητας, αφιερωμένος στη μνήμη της νεομάρτυρος Κυράννας. Ο ναός κτίστηκε το 1840 μ.Χ., όπως αναφέρει ο Αστέριος Θηλυκός ή το 1868 μ.Χ. σύμφωνα με επιγραφή κτίσεως. Σε αυτόν φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Αγίας Κυράννας, φιλοτεχνημένη γύρω στο 1870, από τον Χριστόδουλο Ιωάννου Ζωγράφο από την Σιάτιστα.

Ἀπολυτίκιον

Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.

Χαίρε Όσσης ο γόνος και θείον βλάστημα, Παρθενομάρτυς Κυράννα Νύμφη Χριστού του Θεού, η αθλήσασα στερρώς υστέροις έτεσι, και καθελούσα τον εχθρόν, καρτερία σταθε­ρά. Και νυν απαύστως δυσώπει, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.

Ιωάννης ο Πρόδρομος

Ο Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος γεννήθηκε από τον ιερέα Ζαχαρία και την Ελισάβετ. Μέχρι τα 30 του χρόνια έζησε ζωή ασκητική στην έρημο, η οποία ήταν αφιερωμένη στην προσευχή και την πνευματική ολοκλήρωση. Τα ρούχα του ήταν από τρίχες καμήλας και στην μέση του φορούσε δερμάτινη ζώνη, ενώ την τροφή του αποτελούσαν βλαστάρια χόρτων και άγριο μέλι.

Με την άσκηση και την αρετή απέκτησε όλα τα προσόντα του επιβλητικού και διαπρυσίου κήρυκα του Θείου λόγου. Καυτηρίαζε τη φαρισαϊκή, αλαζονική έπαρση και την ψυχική σκληρότητα. Η διδασκαλία του, που συνοψίζεται στη γνωστή φράση μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των Ουρανών, ήταν ουσιαστικά η προετοιμασία της έλευσης του Ιησού Χριστού. Αξιώθηκε μάλιστα να βαπτίσει το Χριστό, τον Υιό του Θεού.

Ο Ιωάννης έλεγχε με δριμύτητα τον τοπικό άρχοντα της Ιουδαίας για την ανήθικη σχέση του με την γυναίκα του αδελφού του με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να αποκεφαλιστεί. Το άγιο σώμα του ενταφιάστηκε με τιμές από τους μαθητές του και συγκαταλέχθηκε στην χορεία των μεγάλων Αγίων της Εκκλησίας μας.

Οι γιορτές του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου είναι οι εξής :

1.    Σύλληψις του Τιμίου Προδρόμου – 23 Σεπτεμβρίου

2.    Σύναξις του Τιμίου Προδρόμου – 7 Ιανουαρίου

3.    Α΄ και Β΄ εύρεσις της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου – 24 Φεβρουαρίου

4.    Γ΄ σχέσις Τιμίας κεφαλής του Προδρόμου – 25 Μαΐου

5.    Το Γενέσιον του Τιμίου Προδρόμου – 24 Ιουνίου

6.    Αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου – 29 Αυγούστου

Απολυτίκιον. Ήχος β΄

Μνήμη δικαίου μετ΄ εγκωμίων, σοί δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου, Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθεις τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. α΄.

Η του Προδρόμου ένδοξος αποτομή, οικονομία γέγονε τις θεϊκή, ίνα και τοις εν άδη, του Σωτήρος κηρύξη την έλευσιν, Θρηνείτω ούν Ηρωδιάς, άνομον φόνον αιτήσασα, ού νόμον γάρ τον του Θεού, ού ζώντα αιώνα ηγάπησεν, αλλ΄ επίπλαστον πρόσκαιρον.

Η Ταπεινοφροσύνη

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Γνωρίζαμε τη ρήση: "Ο Θεός είναι Αγάπη". Όμως ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης μας είπε και τη ρήση: "Ο Θεός είναι Ταπείνωση". Μια νέα ρήση στο πνεύμα του Ευαγγελίου, κατά το οποίο η ομοίωσή μας με τον Θεό, για να επιτευχθεί προϋποθέτει εκτός από την αγάπη, και την ταπεινότητα. Μια ιδιότητα για την οποία ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος αναπτύσσει σε αυτό το κείμενο που θα διαβάσετε στη συνέχεια.Θέλω να ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να μιλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης· αλλά φοβάμαι, όπως φοβάται εκείνος, ο οποίος πρόκειται να μιλήσει για τον Θεό με ανθρώπινους συλλογισμούς· καθότι η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας· επειδή ο υιός και λόγος του Θεού και πατέρας έγινε άνθρωπος πάνω στην γη, ντύθηκε την ταπεινοφροσύνη, και συναναστράφηκε μαζί μας· και ο κάθε ένας που θα ντυθεί την ταπεινοφροσύνη, αυτός στα αλήθεια γίνεται όμοιος με εκείνον, ο οποίος κατέβηκε από το ύψος του, και σκέπασε την δόξα του και την μεγαλοσύνη του με αυτήν την ταπεινοφροσύνη, για να μην καταφλεχθεί η κτίση, βλέποντας την φύση της θεότητος του· διότι η κτίση δεν μπορούσε να τον δει, αν δεν λαμβανε μέρος από αυτήν, αλλά ούτε να ακούσει τους λόγους του πρόσωπο προς πρόσωπο· καθότι ούτε οι γιοι του Ισραήλ μπόρεσαν να ακούσουν την φωνή του, όταν τους μίλησε από την νεφέλη· γι’ αυτό έλεγαν στον Μωυσή, ας μιλήσει μαζί σου ο Θεός, και εσύ να μας πεις τα λόγια του, και ας μη μιλήσει σε μας, για να μην πεθάνουμε.Πώς λοιπόν η κτίση μπορούσε να δει την θεία φύση; Διότι τόσο φοβερά υπήρχε η θέα του Θεού, ότι ο μεσίτης Μωυσής έλεγε, ότι είμαι γεμάτος φόβο και τρόμο· επειδή όταν φάνηκε πάνω στο όρος του Σινά η δόξα του Θεού, κάπνιζε όλο το όρος, και έτρεμα από το φόβο, ώστε τα θηρία που πλησίαζαν στο κατώτερο μέρος του όρους, πέθαιναν· ο λαός των Εβραίων, αφού καθάρισε τον εαυτό του σύμφωνα με την εντολή του Μωυσή τρεις ημέρες, προετοιμάστηκε για να γίνει άξιος να ακούσει την φωνή του Θεού, και να δει την θέα του· αλλά όταν έφτασε ο καιρός, δεν μπόρεσε να δεχτεί την θέα του φωτός του Θεού, και την σφοδρότητα της φωνής των βροντών. Ήδη όμως ο Θεός έστειλε την χάρη του στον κόσμο με την ίδια την παρουσία Του, χωρίς να κατέβη στην γη με σεισμό, και φωτιά και φοβερή φωνή, αλλά σαν βροχή πάνω σε πόκο, και ως σταγόνα που στάζει πάνω στην γη με απαλότητα, και με άλλη μορφή φάνηκε να συναναστρέφεται μαζί μας, καλύπτοντας με το καταπέτασμα της σάρκας την μεγαλοσύνη του, το οποίο (καταπέτασμα) κατασκεύασε για τον εαυτό του το θείο του νεύμα από τον κόλπο της παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, όπως, βλέποντας εμείς αυτόν, να υπάρχει της γενιάς μας, να μην ταραχτούμε από την θέα του.Γι’ αυτό λοιπόν καθένας ο όποιος θα φορέσει την στολή (της ταπεινοφροσύνης), την οποία ντύθηκε ο Κτίστης (των όλων) στο σώμα του, ντύνεται αυτόν τον ίδιο τον Χριστό. Καθότι πεθύμησε να ντύσει τον εσωτερικό του άνθρωπο με την ομοίωση του Χριστού, με την οποία φάνηκε στην ίδια την κτίση Του, και μ’ αυτήν ακόμα φαίνεται στους δούλους Του, και αντί του ενδύματος της εξωτερικής τιμής και δόξας κοσμήθηκε με αυτήν. Γι’ αυτό και η χωματένια κτίση, όταν βλέπει κάθε άνθρωπο, ντυμένο με αυτό το ομοίωμα (την ταπεινοφροσύνη), τον προσκυνεί προς τιμή του δεσπότη της, τον οποίο τον είδε ντυμένο με αυτήν, και συναναστρεφόμενο μαζί της· διότι ποια κτίση δεν ευλαβείται την θέα του ταπεινόφρονος; Αλλά έως ότου να αποκαλυφθεί η δόξα της ταπεινοφροσύνης σε όλους, υπήρχε ευκαταφρόνητη η θέα της, παρ’ όλο που ήταν γεμάτη αγιότητα· ήδη όμως έλαμψε η μεγαλοσύνη της στα μάτια του κόσμου, και κάθε άνθρωπος την τιμά, όπου και αν φανεί· και με αυτόν τον Μεσίτη αξιώθηκε η κτίση να δεχτεί την θέα του ίδιου της του Κτίστη και του Δημιουργού της. Γι’ αυτό ούτε οι εχθροί της αλήθειας μπορούν να την καταφρονήσουν, αλλά τιμάται (η αλήθεια) με αυτήν σαν να φορά στέφανον και πορφύρα.Τον ταπεινόφρονα άνθρωπο δεν τον μισεί κανένας ποτέ, ούτε τον μαλώνει, ούτε τον καταφρονεί· επειδή τον αγαπά ο δεσπότης του, και γι’ αυτό αγαπάται από όλους. Επίσης, αυτός τους αγαπά όλους, και όλοι τον αγαπούν· όλοι τον επιθυμούν, και σε κάθε τόπο, όπου πλησιάσει, ως άγγελο φωτός τον βλέπουν, και του προσφέρουν ιδιαίτερη τιμή· και όταν μιλήσει, ο σοφός και ο δάσκαλος σιωπούν μπροστά του, και όλα τα μάτια των ανθρώπων προσέχουν στο στόμα του, και κάθε άνθρωπος ακούει τα λόγια του, και τα δέχεται ως λόγια Θεού· τα λίγα λόγια του είναι ως τα άπειρα λόγια των σοφών· τα λόγια του είναι γλυκά στην ακοή των σοφών περισσότερο από το μέλι και το κερί, και από όλους θεωρείται σαν Θεός, ακόμη κι αν είναι αμόρφωτος και αμαθής στα λόγια, και στην θέα ευκαταφρόνητος και ευτελής.Όποιος μιλάει καταφρονητικά για τον ταπεινόφρονα, και δεν τον λογαριάζει σαν ζωντανό άνθρωπο, αυτός ανοίγει το στόμα του και βλασφημεί τον Θεό· αλλά όσο καταφρονείται από όλη την κτίση, η τιμή του διαμένει πάντα και παντού. Πλησιάζει ο ταπεινόφρονας στα φθοροποιά θηρία, και όταν τον δουν, αμέσως ημερώνει η αγριότητα τους, και τον πλησιάζουν ως δεσπότη τους, και κουνούν τα κεφάλια τους, και γλείφουν τα χέρια του και τα πόδια του· διότι μυρίζουν σε αυτόν εκείνη την ευωδία, την οποία εξέπεμπε ο Αδάμ πριν από την παράβαση, η οποία αφαιρέθηκε τότε από εμάς, πάλι όμως ο Ιησούς Χριστός με την παρουσία του την ανανέωσε και την έδωσε πίσω, και μύρισε την ευωδία του γένους των ανθρώπων.Πλησιάζει πάλι ο ταπεινόφρονας άνθρωπος στα θανατηφόρα ερπετά, και αν αιστανθούν τα χέρια του πάνω στα σώματά τους, σταματά αμέσως η οξύτητα και η σκληρότητα του θανατηφόρου δηλητηρίου τους, και ψηλαφώνται από αυτόν ως ακρίδες. Πλησιάζει στους ανθρώπους, και τον προσέχουν ως να προσέχουν στον Κύριο· και τι λέω ανθρώπους αλλά και οι δαίμονες με όλη τους την σφοδρότητα και την πικρία, και με όλη την περηφάνεια του φρονήματος τους, όταν πλησιάσουν στον ταπεινόφρονα, γίνονται σαν χώμα, και μαραίνεται η κακία τους, και καταστρέφονται όλα τα σχέδια τους, και οι πανουργίες τους μένουν ανενεργές.Απόσπασμα από τo Λόγο Κ΄, Περί του, πόση τιμή έχει η ταπεινοφροσύνη, και πόσο ο βαθμός της είναι ανώτερος. Από τα ‘Ασκητικά’ του Αγίου Ισαάκ του Σύρου.

Ο γέροντας Παΐσιος για τον παράδεισο και την κόλαση

- Γέροντα, πως είναι η κόλαση;

- Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει:

Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση . Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μία φωνή να του λέει : " Έλα να σου δείξω την κόλαση "

Βρέθηκε τότε λοιπόν σε ένα δωμάτιο , όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μία κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι , γιατί δεν μπορούσαν να φάνε . Στα χέρια τους κρατούσαν από μία πολύ μακριά κουτάλα . Έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό , αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους . Γι ' αυτό άλλοι γκρίνιαζαν , άλλοι φώναζαν , άλλοι έκλαιγαν ...

Μετά άκουσε την ίδια φωνή να του λέει : " Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο " .

Βρέθηκε τότε σε ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από το τραπέζι ίδιο με το προηγούμενο και στην μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες . Όλοι όμως ήσαν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό από την κατσαρόλα και τάϊζε τον άλλον .

Κατάλαβες τώρα κι εσύ πως μπορείς να ζεις από αυτήν τη ζωή τον Παράδεισο ;

Όποιος κάνει το καλό αγάλλεται ... , διότι αμείβεται με θεϊκή παρηγοριά . Όποιος κάνει το κακό υποφέρει και κάνει τον επίγειο Παράδεισο .. επίγεια κόλαση .

Έχεις αγάπη , έχεις καλοσύνη ; Είσαι άγγελος και όπου πας ή σταθείς , μεταφέρεις τον Παράδεισο . Έχεις πάθη , κακία ; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και όπου πας ή σταθείς , μεταφέρεις την κόλαση . . .

Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ή την κόλαση ...

{Η επιλογή είναι όλη δική μας ..}

~Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης !~

AΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ