9 Ιαν 2012

Γεροντας Εφραιμ, Σκητης Αγιου Ανδρεου…


Σε μια πεντάωρη μαραθώνια ραδιοφωνική εκπομπή στο Ρ/Σ Libero 107,4 στη Θεσσαλονίκη, από 17.00-22.00, ο φωτισμένος και τόσο αγαπητός Γέροντας Εφραίμ, Δικαίος της Ιεράς Σκήτης του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές Αγίου Όρους, πρώην Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, έδωσε αμέτρητες απαντήσεις, σε αμέτρητες ερωτήσεις και απορίες!
Μέσα από ένα τέτοιο δημοσιογραφικά ογκώδες υλικό, προσπαθήσαμε παρακάτω να δώσουμε μια επιγραμματική μορφή, με τον κίνδυνο να έχουμε απλοποιήσει ή παραλείψει κάτι ουσιώδες:
Ο Χριστός σταυρώθηκε Παρασκευή 23 Μαρτίου 33 μ.Χ.!
Η νηστεία, όταν δεν αποτελεί καί νηστεία από την αμαρτία, είναι απλώς δίαιτα!
Νηστεύουμε Τετάρτη ενθυμούμενοι την προδοσία του Χριστού!
Νηστεύουμε Παρασκευή ενθυμούμενοι τη Σταύρωση του Χριστού!
Η νηστεία δεν είναι καταναγκασμός. Πρέπει να γίνεται από αγάπη για το Χριστό.
Ο Αδάμ και η Εύα βίωναν πνευματικά τον Παράδεισο. Πλάστηκαν στη γη, από γη. Έζησαν 930 χρόνια στήν Μεσοποταμία, ανάμεσα στους δύο ποταμούς (Τίγρης-Ευφράτης).
Δεινόσαυροι υπήρξαν στη γη. Για κάποιο λόγο ( πού εμείς ακριβώς δέν γνωρίζουμε ) θέλησε ο Θεός να σταματήσουν να υπάρχουν, όπως και άλλα μεγάλα ζώα, σαν τα μαμούθ.
Δυσκολευόμαστε οικονομικά, ή σωματικά, από αμετανόητα αμαρτήματα! Όταν φτάσουμε σε ταπείνωση και τα εξομολογηθούμε, τότε τακτοποιούνται τα πράγματα!
Το 666 όταν είναι αριθμητικό, π.χ. η σελίδα ενός βιβλίου, δεν σημαίνει ότι η σελίδα εκείνη είναι καί του Αντιχρίστου. Όταν όμως είναι συμβολικό, πρέπει να προσέξουμε! Τότε θα είναι χάραγμα, στο χέρι ή το μετωπό μας…
Το τατουάζ είναι αμαρτία και βαρύνει τον άνθρωπο ψυχικά και σωματικά. Ο άνθρωπος πρέπει να μένει όπως τον έκανε ο Θεός. Τα τατουάζ είναι ανεξίτηλα και βγαίνουν μόνο με Ιατρική επέμβαση. Να τά αποφεύγουμε καί να μή αφήνουμε τα παιδιά μας να βάζουν αυτά τα τατουάζ, ακόμα κι΄ αυτά που κρατούν μερικές ημέρες, επειδή συνηθίζουν σε αυτά…
Κινδυνεύουν να χάσουν ακόμα και την ψυχή τους όσοι, ή όσες «ξεματιάζουν»! Μόνο η Εκκλησία δια του Ιερέως μπορεί να διαβάσει ειδική ευχή, σε όποιον έχει βασκαθεί. Βασκαίνονται όσοι δεν εξομολογούνται!
Να μην αφήνουμε να καούν τα οστά των κεκοιμημένων μας όταν τα βγάζουν από τον τάφο στην ανακομιδή! Μπορούμε να τα βάλουμε στο χωριό, σε κάποιο εκκλησάκι, ή στο σπίτι.
Δεν πρέπει να καίγονται οι αποθανόντες. Πρέπει να ταφόμαστε. Όπως τό θέλει ο Θεός.
Οικουμενική Σύνοδος θα αποφανθεί για τη Δωρεά Σώματος μετά θάνατον. Μπορούμε όμως να δώσουμε όργανα όσο είμαστε εν ζωή, όπως και αίμα, εάν δεν κινδυνεύει η δική μας υγεία.
Τα παιδάκια καλό είναι να πάρουν την καλή συνήθεια της νηστείας από 5 χρονών, ανάλογα και με την κατάσταση του καθενός.
Ο Σωκράτης, ήταν σαν προπομπός τής εμφάνισης τού Χριστού, καί είχε την λεγόμενη “σπερματική Χάρη.” Υπήρξαν μερικά πνεύματα της παλαιάς εποχής, ( για την Αρχαία Ελλάδα μιλούμε τώρα ), οι οποίοι, για εκείνα τα χρόνια που ήταν σκότος ψηλαφητό, τό να λέγουν, να γράφουν, και να κηρύττουν, ότι «ένας είναι ο Θεός », κι΄ ότι δεν έχει χρόνο και ηλικία, ήτανε κάπως προφητικό ! Λέξεις που οι Άγιοι Πατέρες Θεολογικώς τοποθέτησαν… Πλησίασαν αρκετά ( τήν Αλήθεια )…
Αυτοί, από τους Πατέρες θεωρούνται σεσωσμένοι. Σε κάποια Μοναστήρια τους αγιογραφούν στον εξωνάρθηκα στους σεσωσμένους. Κυρίως τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη…
Πρέπει να προσθέσουμε και τον Μέγα Αλέξανδρο, που τον χρησιμοποίησε ο Θεός να κηρύξει απανταχού την Ελληνική Γλώσσα, ώστε δια αυτής να κηρύξουν οι Απόστολοι απανταχού της γης. Ο σκοπός του ήταν ειρηνικός, δεν ήταν πολεμικός να φονεύσει τους λαούς της γης…
Η ομοφυλοφιλία είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Έφερε δύο παγκόσμιες καταστροφές, επί Νώε και στα Σόδομα και Γόμορα…
Ο Χριστός έτρωγε από όλα. Η Παναγία μάλιστα του έφερνε γάλα με μέλι. Έτρωγε ψάρια ψητά μαζί με τους μαθητές Του. Δεν έφαγε όμως κρέας. Ήταν πολύ φτωχός. Οι ξυλουργοί και οι ψαράδες ήταν οι πλέον φτωχοί…
Θέλει πολλές Λειτουργίες, Προσευχές, Ελεημοσύνες και από πολλούς, όλοι μαζί, για να βγει κάποιος κεκοιμημένος από την Κόλαση. Είναι σαν να δουλεύουμε εμείς, και να κολλούμε τα ένσημα σε άλλον… Δεν μπορεί να βγει από εκεί όμως εάν έχει θανάσιμα αμαρτήματα καί αμετανόητα…
Ο Πολιτικός Γάμος είναι νόμιμη πορνεία, εάν μετά δεν τελεστεί καί Ορθόδοξος Γάμος. Ο μόνος σωστός Γάμος είναι ο Ορθόδοξος. Για να έχουν και τα παιδιά ευλογία Θεού.
Όταν κάποιος ψυχορραγεί για μέρες, υπάρχει κάποιο ανεξομολόγητο αμάρτημα. Οι αγιασμένοι άνθρωποι δεν έχουν ψυχορράγημα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που αποθνήσκουν καθιστοί. Με το κομποσκοίνι στο χέρι.
Το κομποσκοίνι έχει σε κάθε κόμπο εννέα σταυρούς, καθ΄ υπόδειξη Αγίου Αγγέλου, στον Άγιο Παχώμιο. Να μην τα έχουμε για επίδειξη. Το κομποσκοίνι μας θυμίζει το Χριστό, όπως το δαχτυλίδι μας θυμίζει το γάμο μας. Να μην ντρεπόμαστε να το φορούμε.
Το θέμα του Ημερολογίου είναι αστρονομικό, δεν είναι Θεολογικό. Η προσθήκη των ημερών από πλευράς επιστήμης είναι σωστή. Ο τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε δεν ήταν σωστός!
Τα αμαρτήματα και τα πάθη δεν κληρονομούνται από γονείς σε παιδιά. Οι κακιές συνήθειες «κληρονομούνται», με την έννοια ότι τα παιδιά μιμούνται τους γονείς.
Οι ψυχές που είναι ελεύθερες, μπορούν να κατεβαίνουν στη γη από την Ανάσταση ως την Πεντηκοστή. Και έχουν συμβεί πολλά θαυμαστά γεγονότα…
Το Άστρο της Βηθλεέμ ήταν Άγγελος Κυρίου εξ ουρανού, με μορφή αστέρος. Διότι τα άστρα δεν μετακινούνται. Ο Άγγελος είχε δέσμη φωτός σαν πυξίδα που καθοδηγούσε τους Μάγους.
Το ταξίδι των Μάγων διήρκησε περίπου δύο χρόνια.
Οι Μάγοι Μελκούμ, Ιάσπαρ, και Βαλτάσαρ έγιναν Χριστιανοί. Όταν γυρίσαν πίσω στην πατρίδα τους, πέσαν όλα τα αγάλματα. Έπειτα μαρτύρησαν για το Χριστό.
Τα λείψανα των Τριών Μάγων βρίσκονται σήμερα στην Κολωνία της Γερμανίας, σε Λατινικό ναό. Μεταφέρθηκαν με τις σταυροφορίες.
Ο Χριστός ήταν περίπου δύο χρονών όταν έφτασαν οι Μάγοι στη Βηθλεέμ. Τότε η Παναγία ήταν 18 χρονών περίπου. Βρισκόταν με τον Χριστό σε σπίτι στη Βηθλεέμ τότε, όχι στο σπήλαιο της φάτνης.
Θα παρακαλέσουμε την Παναγία γονυπετείς, εάν είναι δυνατόν μετά δακρύων, να μας πάρει τη ντροπή που εμποδίζει την Εξομολόγηση. Πρόκειται για μεγάλη νίκη!
Ας έχουμε την ευχή του Γέροντα Εφραίμ.

8 Ιαν 2012

Αγία Κυράννα  8 Ιανουαρίου

« Κυράννα παθών και βασάνων κυρία φανείσ’απήλθεν εις Κύριον κυρίων…» 

Βρισκόμαστε στην σκλαβωμένη Ελλάδα του 1751. Κάπου εκεί σ’ένα χωριουδάκι, μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, στη Βυσσώκα (σημερινή Όσσα), ζεί μια οικογένεια. Δεν έχει βιός. Ο πατέρας εργάζεται τη γή, η μάνα τον παραστέκει. Μια κόρη, αυτή μοναδικός της θησαυρός. Η θερμή πίστη, η ολόψυχη αφοσίωση στον Θεό είναι βαθιά ριζωμένες στην καρδιά των γωνέων. Τούτη την πίστη την ανυπόκριτη εμπνέουν στον τρυφερό τους βλαστό. Η Κυράννα, έτσι ονομάζουν την Κόρη, είναι πλέον στο άνθος της νειότης της. Η έκφραση της γεμάτη καλοσύνη. Η αγάπη της υπέραγνη στον Χριστό και τους γύρω της. Γνέθει, υφαίνει, πλέκει κι όλο ετοιμάζει τα προικιά της. Ώρα την ώρα περιμένει το μελλοντικό της σύντροφο. Θα τον φαντάζεται έναν ευγενικό νέο με ζέουσα πίστη, με αγνή κι ηρωική ψυχή, άξιο για την αρμονική ένωση των δύο ψυχών με θεμέλιον Εκείνον, που « άλλον ουδείς δύναται θείναι». 
Κάποιος μια ημέρα εμφανίζεται. Γνώριμη μορφή : ο σούμπασης, ο φοροεισπράκτορας του χωριού. Τι να ζητά άραγε; Το φόρο τον εισπράτει. Τι να ζητά; Την απορία την λύει ο ίδιος. « Ζητώ την θυγατέρα σου», λέγει της μάνας. Υπόσχεται στην κοπέλα πλούτη, δόξες, μεγαλεία.. 

Η απάντηση είναι σκληρή για το γενίτσαρο: Όχι. Έρχεται κατόπιν απειλητικός. Τρίζει τα δόντια του. Οι γονείς κλονίζονται. Να γίνει γαμπρός τους ένας αντίχρηστος! Αυτό ούτε να το φαντασθούν ποτέ. Οι απειλές εντείνονται.Υποχωρούν, παρακαλούν, καθικετεύουν την παρθένο να ενδώση, να δεχθή. Μάταιος κόπος. Η μεγάλη απόφαση έχει παρθή. 
«Χριστιανή γεννήθηκα, Χριστιανή θα αποθάνω». 

Ο αγαρηνός διψά για εκδίκηση. Ουρλιάζει σαν θεριό, θα ξεπλύνη την προσβολή. Τον καίει σατανικός έρωτας. Θα την κάνη δική του. Ποιος τον εμποδίζει άλλωστε; Τα πάντα βρίσκονται στη διάθεση του κατακτητού. Είναι αφέντης και αυτή σκλάβα. Την αρπάζει βίαια και την οδηγεί στην Θεσσαλονίκη. Της υπόσχεται μεγαλεία και δόξες, της υπόσχεται πολλά, μια παίρνει πάντα την ίδια απάντηση: Όχι. 

Την φέρνει μπρός στον Κριτή. Λέει πως τάχα τον θέλει άνδρα της, ακόμα πως και την πίστη της αρνιέται… 

Η κόρη στέκει ατάραχη. Η όψη της δεν χάνει τίποτε από τη φαιδρότητα της, ενώ οι λέξεις αργά και σταθερά βγαίνουν από τα χείλη της: Εγώ είμαι Χριστιανή. Έχω νυμφίο τον Χριστό, τον Κύριο μου, στον οποίο προσφέρω σαν προίκα την αγνότητα μου. Αυτόν πόθησα και ποθώ από τα παιδικά μου χρόνια. Είμαι έτοιμη για την αγάπη Του να χύσσω το αίμα μου, για ν’ αξιωθώ να τον απολαύσω. Ακούσατε την απόκριση μου και μην περιμένετε πλέον από εμένα άλλο λόγο. 

Αυτές ήταν οι ύστατες λέξεις που πρόφεραν τα χείλη της Αγίας. Έγειρε κατόπιν την κεφαλήν της αισχυνόμενη να βλέπη και τα πρόσωπα ακόμη των απίστων. 

Αντικρύζει κατάματα τη θυσία. ΕΚΕΙΝΟΣ στον οποίο πιστεύει πρώτος ανέβηκε το Γολγοθά, κι ύστερα εκατομμύρια μάρτυρες Του σήκωσαν το Σταυρό του Μαρτυρίου. Αυτή πιστή του Ναζωραίου, δεν θα διστάση να Τον ακολουθήση. 

Τα βαριά σίδερα της φυλακής σημαίνουν τα δικό της Γολγοθά. 

Ο γενίτσαρος κοχλάζει από το πάθος του. Πρέπει να εκδικηθεί. Βρίσκει κάποιον που μπορεί να τον βοηθήσει σε αυτό. Είναι ο Αλή μπέης. Έχει θέση σημαίνουσα. Προστάζει λοιπόν το δεσμοφύλακα της φυλακής να μπαίνουν ελεύθερα ο αγαρηνός με την συντροφιά του. Οι βασανιστές συχνά – πυκνά κάνουν την εμφάνιση τους στο δεσμωτήριο. Παριστάνουν πότε τον κόλακα και πότε εκδηλώνουν όλη τους την κτηνωδία, όταν πείθωνται για την αμετάκλητη απόφαση της Αγίας. Τότε άλλοι με ξύλα και με μαστίγια και άλλοι με γρόνθους και με κλωτσιές χτυπούν αλύπητα την παρθένο, ύστερα την εγκαταλείπουν μισοπεθαμένη. Ο δεσμοφύλακας, ένας μοχθηρός και απαίσιος άνθρωπος, διαδέχεται τη συντροφιά στο ρόλο του βασανιστού. 
Κρεμά την ετοιμοθάνατη Αγία, αλυσοδεμένη καθώς είναι, από τις μασχάλες κι ανελέητα την χτυπά με ότι αντικείμενο βρίσκει μπροστά του, μέχρι να αποκάμη. Κρεμασμένη έτσι, την αφήνει στη ψυχρή φυλακή, μέσα στις παγωμένες νύχτες του Φλεβάρη, το έτος 1751. 

Κανένα όμως παράπονο δεν εκφράζει. Καμιά κατάρα δεν εκστομίζει. Την εμπνέει Εκείνος για τον οποίο πάσχει, Εκείνος που για τους σταυρωτές του παρακαλούσε : « Πάτερ άφες αυτοίς ου γάρ οίδασι τι ποιούσι». Πόσες φορές θα ψιθύρισε λόγια σαν αυτά του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου : « Κύριε μην τους καταλογίσης αυτή τους την αμαρτία…»! Νομίζει κανείς πως δεν πάσχει αυτή. Να, το πρόσωπο της λάμπει σαν αγγελικό. Νιώθει πως είναι ψηλά κοντά στον Νυμφίο. 

Στην φυλακή βρίσκεται και κάποιος χριστιανός. Θεατής όλων αυτών των συνταρακτικών γεγονότων. Παίρνει το θάρρος και παρουσιάζεται στο δεσμοφύλακα. Τον ημερώνει και τον γαληνεύει και του αποσπά την άδεια να κατεβάσει την κρεμασμένη Αγία. Μόλις αντικρύζουν οι άλλοι συγκρατούμενοι το φρικτό θέαμα αρχίζουν να ελέγχουν τον δεσμοφύλακα για την ασπλαχνία του. Ανάμεσα του Εβραίοι, Τούρκοι και Τουρκάλες. Οι βασανιστές ανησυχούν. Μπαινοβγαίνουν κάθε τόσο από την πόρτα της φυλακής. Στέλνουν αρνησίθρησκες γυναίκες να την πείσουν να αλλάξη την πίστη της, όπως έπραξαν και οι ίδιες. 

Άδικος κόπος. 

Η Αγία Κυράννα προσεύχεται αδιάλειπτα. Προσεύχεται ακόμη και για τους δημίους της. Εκείνοι φέρονται σαν δαιμονισμένοι. Φουντώνει η μανία τους, μπροστά στο θάρρος της παρθένου κόρης. Ορμούν ως ατίθασα τέρατα στην ετοιμοθάνατη Αγία. Τώρα διαβλέπουν το γρήγορο θάνατό της. Έτσι θα κορέσουν τα εκδικητικά τους αισθήματα και θα διασκεδάσουν. 
Ο χριστιανός σκέφτεται πώς κάτι μπορεί να κάνει. Απειλεί τον δεσμοφύλακα, οτί θα τον καταγγείλει στον πασά, πως επιτρέπει σε ανθρώπους που δεν έχουν καμιά εργασία, να πηγαινοέρχονται στη φυλακή; 

Νάσου όμως πάλι οι γενίτσαροι! Βρίσκουν την πόρτα της φυλακής κλειστή. Δεν χάνουν καιρό, αναφέρονται στο μεγάλο τους προστάτη, τον Αλή μπέη. Αυτός με τη σειρά του καλεί τον δεσμοφύλακα και τον επιπλήττει δριμύτατα. 

Ο δεσμοφύλακας αφρίζει από το θυμό του. Επιστρέφει έξαλλος στο δεσμωτήριο. Αρπάζει την ετοιμοθάνατη Αγία, την κρέμα κι αρχίζει ασυναίσθητα να την δέρνη με μια σχίζα που βρίσκεται μπρός του. 

Η δύστυχής παρθένος δεν λέγει ούτε λέξη, σαν να πονά άλλη κι όχι αυτή. Είναι τόση η βαρβαρότητα του, οι συγκρατούμενοι ταράσσονται, εξεγείρονται, βάζουν τις φωνές. Ο δήμιος χόρτασε… 

Αφήνει την Αγία για να απολαύσει τον καφέ που πρόσταξε να του ετοιμάσουν. Ο χριστιανός βρίσκει την ευκαιρία να τον παρατηρήση για την σκληρότητά που έδειξε σ’ ένα τόσο αθώο πλάσμα. Ο άπιστος συνέρχεται, αρχίζει να συναισθάνεται κάπως. Πέφτει κατόπιν μπρούμητα και κλαίει από την ντροπή σαν μικρό παιδί… 
Αιφνής ένα εκτυφλωτικό φώς περιβάλλει τη μάρτυρα. Η λάμψη πλημμύρισε τη φυλακή λες και μπήκε μέσα όλος ο ήλιος. Ήταν δεν ήταν τούτη τη στιγμή η ώρα 10 το βράδυ. Μέσα στη σκοτεινή νύχτα, φώς, φώς γέμισε το δεσμωτήριο. Κραυγές δέους ακούονται τότε από τους συγκρατουμένους. Οι Εβραίοι πέφτουν μπούμητα για να μη βλέπουν το φώς. Οι Τουρκάλες βγάζουν τρεμάμενες φωνές, ω!ω! το κρίμα της φτωχής ρωμηάς έπεσε ως αστραπή να μας κάψη. 

Ο δεσμοφύλακας τρέμει σύγκορμος σαν το φύλλο από το φόβο του. Παραγγέλνει στο χριστιανό να την ξεκρεμάση. Δεν την προλαβαίνει όμως. Η μάρτυς δεν υπάρχει πιά. Η νύμφη του Κυρίου πέταξε ψηλά κοντά στο Νυμφίο πολύ τόσο πόθησε. Το φώς έφυγε και μια άρρητη θεία ευωδία διαχύθηκε για αρκετή ώρα. Ο χριστιανός ξεκρέμασε ευλαβικά το σεπτό της σκήνωμα. Άναψε μερικά κεριά και το θυμίασε. ‘Εντρομοι οι Τούρκοι μάθαιναν την επομένη το θαύμα. Οι χριστιανοί με άδεια της τουρκικής αρχής έθαψαν το άγιο σώμα έξω από την πόλη. 

Το 1868 στήθηκε στη γενέτειρα της Αγίας Κυράννας ένας μεγαλοπρεπής ναός, αφιερωμένος σε εκείνη που διάλεξε τη θυσία στο βωμό της πίστης, αντί τις δόξες και τα μεγαλεία που πλούσια της πρόσφερε η απιστία. 

Να τι διασώζει η παράδοση γύρω από την ανέγερση της Εκκλησίας. 

Ένα φώς κόκκινο από την τοποθεσία « Παλιό Κουρί» έκανε τρείς γύρους κάθε βράδυ εκεί οπού σήμερα υψώνεται ο ναός. Το φώς το έβλεπαν μόνον οι χριστιανοί. Το ίδιο χρονικό διάστημα η Αγία παρουσιαζόταν στον ιδιοκτήτη του οικοπέδου Κ.Τζιώρτζη κάθε νύκτα ζητώντας του να παραχωρήση τον τόπο να κτίσθη η Εκκλησία, ενώ η εικόνα της με αναμμένο καντηλάκι εμφανιζόταν κάπου στο σπίτι του. Ύστερα από ιδιοτελείς δισταγμούς ( θα έχανε το οικόπεδο) και αρκετά φαινόμενα, ο Τζιώρτζης, σε συνδιασμό και με το φώς που εμφανιζόταν, αναφέρει στην επιτροπή τα γινόμενα. Έτσι αποφασίζεται η ανέγερση του ναού, μέσα σε μια συγκινητική εξόρμηση μικρών και μεγάλων Βυσσωκινών και μη ( όπως δείχνει το σημειωματάριο που πρόσφατα βρέθηκε). 

Σήμερα σεμνοπρεπώς υψώνεται ο ναός της Αγίας και πάμπολλοι είναι οι προσκυνητές. Αλήθεια! Εκείνη πρόσφερε τη ζωή της για Χριστό. Σήμερα δεν ζητεί από μας ο Κύριος να πεθάνουμε γι’ Αυτόν μας καλεί να ζήσουμε γι’ Αυτόν. 

Είναι η μικρότερη προσφορά από μας, κι η μεγαλύτερη τιμή για την Αγία που γιορτάζουμε. 

Τι λέτε, θα το αρνηθούμε;

6 Ιαν 2012

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Βαπτιστής

Ο Άγιος Ιωάννης ο βαπτιστής, επικαλούμενος και Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν προφήτης του Χριστιανισμού και σύγχρονος του Ιησού Χριστού. Με την διδασκαλία του προετοίμασε τον κόσμο να υποδεχθεί τον Μεσσία , εξ ου και ο χαρακτηρισμός "Πρόδρομος". Ήταν ο τελευταίος προφήτης που ανήγγειλε τον ερχομό του Ιησού Χριστού και ο μόνος που αξιώθηκε να τον συναντήσει.
Ήταν το παιδί του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, η οποία ήταν συγγενής της Θεοτόκου. Αν και η Ελισάβετ ήταν στείρα και σε προχωρημένη ηλικία, ο αρχάγγελος Γαβριήλ διαμήνυσε στον Ζαχαρία ότι τελικά η γυναίκα του είναι έγκυος, θα γεννήσει αγόρι και ότι πρέπει να βαφτιστεί με το όνομα Ιωάννης.
Ο Ζαχαρίας δεν πίστεψε αυτά τα λόγια και σαν τιμωρία, έμεινε μουγκός ως την ημέρα που θα βαφτιζόταν το παιδί που θα γεννούσε η γυναίκα του. Οκτώ μέρες μετά την γέννηση του Ιωάννη, ζητήθηκε από τον Ζαχαρία να δηλώσει το όνομα του παιδιού. Εκείνος έγραψε το όνομα «Ιωάννης» σε μία πινακίδα και αμέσως επανήλθε η ομιλία του.
Η ασκητική ζωή του Ιωάννη
Ο Άγιος Ιωάννης από πολύ νεαρή ηλικία πήγε στην έρημο όπου ζούσε εντελώς ασκητικά. Τρεφόταν ελάχιστα με άγριο μέλι και ακρίδες. Φορούσε μάλλινο ένδυμα "από τρίχες καμήλου και ζώνη δερμάτινη περί την οσφύ του". Μετά πολλά χρόνια παραμονής στην έρημο, την εγκαταλείπει και εγκαθίσταται στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού. Εκεί συνεχίζει το κήρυγμα για τον ερχομό του Κυρίου και παράλληλα βαπτίζει πολλούς πιστούς που φτάνουν ως εκεί για να τον ακούσουν.
Στον Ιορδάνη ποταμό πήγε και ο Ιησούς Χριστός και του ζήτησε να βαπτιστεί. Ο Άγιος Ιωάννης κατάλαβε αμέσως ποιον έχει μπροστά του και του είπε πως δεν είναι άξιος ούτε τα λουριά α��ό τα παπούτσια Του να λύσει. Ο Ιησούς τότε του είπε πως έτσι πρέπει να γίνει κι ο Άγιος Ιωάννης τον βάφτισε στα νερά του Ιορδάνη ποταμού.
Μετά από αυτό ο Άγιος δείχνοντας τον Ιησού, λέει ότι Αυτός είναι ο αμνός του Θεού που κουβαλάει στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του κόσμου. «Ιδέ ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».
Τόσο η εμφάνιση αυτή όσο και ο ασκητικός βίος του Ιωάννη παράλληλα με τα κηρύγματα και τις βαπτίσεις μετάνοιας που προέβαινε ήταν επόμενο να προκαλέσει πλήθος ακροατών αλλά και πολλών θαυμαστών του απ΄ όλη τη Παλαιστίνη που έσπευδαν να τον ακούσουν και να βαφτιστούν.
Ο Ηρώδης, η Ηρωδιάδα και η Σαλώμη
Τα τίμια λόγια του Προδρόμου ενοχλούσαν τις διεφθαρμένες συνειδήσεις των Φαρισαίων καθώς και του τετράρχη της Γαλιλαίας και Περαίας Ηρώδη Αντύπα, ο οποίος ζήτησε την φυλάκισή του διότι ο Πρόδρομος τον κατάγγειλε για διάφορες κακές πράξεις που έκανε, αλλά και για την μοιχεία που διέπραττε με την γυναίκα του αδερφού του, την Ηρωδιάδα.
Σε κάποια γιορτή, ο Ηρώδης ζήτησε από την κόρη της Ηρωδιάδας την Σαλώμη να χορέψει για εκείνον και της ορκίστηκε να της χαρίσει ό,τι του ζητήσει. Η Ηρωδιάδα που μισούσε τον Ιωάννη βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία κι έπεισε την κόρη της να ζητήσει το κεφάλι του Ιωάννη μέσα σε ένα πινάκιο (πιάτο).
Έτσι ακολούθησε ο αποκεφαλισμός. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βρήκε μαρτυρικό θάνατο και παρέδωσε τη ψυχή του στον Κύριο. Το σώμα του ενταφιάστηκε από τους μαθητές του, ενώ η κεφαλή του μετά από εντολή της Ηρωδιάδας, ενταφιάστηκε κοντά στο ανάκτορο του Ηρώδη στη Μαχαιρούντα, όπου βρέθηκε από δύο μοναχούς που είδαν τον Άγιο στο όνειρό τους. Η κεφαλή του Αγίου Ιωάννη χάθηκε άλλες δύο φορές και όταν βρέθηκε μεταφέρθηκε οριστικά στην Κωνσταντινούπολη.
Η εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο στις 7 Ιανουαρίου. Αξίζει να σημειωθεί πως στις δεήσεις και στις προσευχές, η εκκλησία αναφέρει πάντα το όνομα του Αγίου μετά την Παναγία.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ  Ένας πρώην μάγος κείρεται μοναχός και αναδεικνύεται ένθερμος ομολογητής και ένδοξος μάρτυς Χριστού ...