26 Απρ 2013


Μπροστά στη Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα



Με τη χάρη του Θεού συμπληρώσαμε ήδη την ψυχωφελή αγία Τεσσαρακοστή. Το Σάββατο του Λαζάρου σημειώνει το τέλος της δεύτερης περιόδου του Τριωδίου και, αφού μεσολαβήσει ένα χαρούμενο μεσοδιάστημα μιας ημέρας, η Κυριακή των Βαΐων, εισερχόμαστε στις πιο ιερές ημέρες του εκκλησιαστικού έτους, την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.
Η Ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα ελπιδοφόρο προανάκρουσμα των όσων θα συμβούν μια εβδομάδα αργότερα. Όταν η «πάντων Ζωή», ο Χριστός, χαράματα της «Μιας των Σαββάτων», της όντως Κυριακής, πατώντας το θάνατο, θα χαρίσει ζωή αιώνια, όχι πια σ’ ένα μεμονωμένο άτομο, άλλα στην ανθρωπότητα ολόκληρη!
Η θριαμβευτική, πάλι, είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, που γιορτάζεται την Κυριακή των Βαΐων, είναι μια πανηγυρική προκήρυξη «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων» και ψυχών θεοφιλών, ότι Εκείνος, ο Οποίος σε λίγο θα οδηγηθεί σαν πρόβατο στη σφαγή, κάτω από τις κατάρες των ανθρώπων του σκοταδιού, είναι «ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ»! Όχι του παλαιού μόνο, όπως ειρωνικά θα επιγράψει στο Σταυρό ο Πιλάτος, αλλά και του νέου, που είναι η Εκκλησία! Είναι ο Κύριος όλων των κόσμων: Ορατών και νοητών, επιγείων, επουρανίων και καταχθόνιων! Ο Κύριος ζώντων και νεκρών, του Οποίου «θάνατος ουκέτι κυριεύει», κι αν ακόμη Τον δούμε κρεμάμενο στο Σταυρό, κι αν ακόμη Τον δούμε νεκρό! Θα είναι «νεκρός ζωαρχικώτατος», που σε τρεις ημέρες, διά της Αναστάσεώς Του, θα αφαιρέσει το δηλητηριώδες κεντρί από το θάνατο, θα στερήσει από τον Άδη τη νίκη, θα φωτίσει τους κόσμους των καταχθόνιων και θ’ αναστήσει «παγγενή(με όλο του το γένος) τον Αδάμ», δωρίζοντας αναφαίρετη ζωή στα πλάσματά Του!
Έχοντας, λοιπόν, στο χέρι τα χαρούμενα αυτά δεδομένα, ελπίδες σίγουρες που δεν πρόκειται να διαψευστούν, καλούμαστε ν’ ακολουθήσουμε βήμα προς βήμα την οδυνηρή πορεία του Κυρίου μας μέχρι το Πάθος, το Σταυρό και το θάνατο, όπως η Εκκλησία, ημέρα με την ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας μας ποδηγετεί. Γιατί Πάσχα χωρίς Μεγάλη Παρασκευή δεν γίνεται! Ανάσταση χωρίς προηγούμενο θάνατο είναι αδιανόητη! Άδειος Τάφος χωρίς Σταυρό είναι επίσης κάτι αδιανόητο!
Ο Ιησούς Χριστός πριν να δοξαστεί έπαθε! Έπαθε πραγματικά! Όχι κατά φαντασία ή δόκηση. Ούτε απλώς ξώπετσα, επιδερμικά. Κάθε άλλο! «Έκαστον μέλος της αγίας Του Σαρκός ατιμίαν δι’ ημάς υπέμεινεν», όπως υπογραμμίζει ένα τροπάριο των Αίνων της Μεγάλης Παρασκευής. Η κεφαλή πληγώθηκε από τ’ αγκάθια του ακάνθινου στεφανιού. Το πρόσωπο δέχθηκε φτυσίματα. Τα σαγόνια ραπίσματα. Το στόμα την αφόρητη γεύση του ξιδιού, του ανακατεμένου με χολή. Τ’ αυτιά υπέμειναν τις δυσεβείς βλασφημίες. Η ράχη το μαστίγωμα. Το χέρι ατιμάσθηκε με το κοροϊδευτικό καλάμι. Όλο το σώμα τεντώθηκε πάνω στο Σταυρό. Οι αρθρώσεις τρυπήθηκαν με τα καρφιά. Η πλευρά λογχίσθηκε με τη λόγχη. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εξευτελίστηκε από τη ψεύτικη κόκκινη χλαμύδα, που σαν άλλο «ζουρλομανδύα» Του φόρεσαν. Η καρδιά Του πληγώθηκε από την αχαριστία. Όχι μόνο του όχλου -«Λαός μου, τί εποίησά σοι, και τί μοι ανταπέδωκας! » – αλλά και των πιο κοντινών. Του Ιούδα που Τον πρόδωσε! Του Πέτρου που Τον αρνήθηκε! Των άλλων Μαθητών (πλην του Ιωάννη) που Τον εγκατέλειψαν κατά την οδυνηρή ώρα του Σταυρού! Και τέλος, ο θάνατος του σώματος, άγριος, παγερός, φρικτός, απαίσιος, επισφράγισε το Πάθος του Σώματος και τη δοκιμασία της Ψυχής του «Υιού του Ανθρώπου»!
Όλα αυτά συνέβησαν πραγματικά! Υπήρξαν γεγονότα αναμφισβήτητα, πικρότατα δε και οδυνηρότατα! Αλλά έπρεπε να γίνουν, σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο της Θείας Αγάπης. Μόνο αφού συνέβησαν, αφού τα υπέστη ο Αρχηγός της σωτηρίας μας άρχισε, με την Ανάστασή Του, η ανέσπερη ημέρα του αληθινού Φωτός και της όντως Ζωής, για όσους θελήσουν να οικειωθούν την προσφερόμενη από το Θεό σωτηρία!
Εμείς, αν ανήκουμε σ’ αυτούς που επιθυμούν να δεχθούν τη σωτηρία που προσφέρει η αγάπη του Θεού, τότε θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι ν’ αποδεχτούμε την οδυνηρή πορεία του Πάθους! Να συμπορευτούμε με τον επειγόμενο για να πάθει υπέρ ημών Ιησού! Να σταυρώσουμε τα άτακτα σκιρτήματα της σάρκας και τις ακάθαρτες επιθυμίες! Να θάψουμε τα ψεκτά πάθη, και μάλιστα εκείνα της φιληδονίας, της φιλαργυρίας και της φιλοδοξίας, που αποτελούν τα πιο επικίνδυνα στόματα της απώλειας! Και παράλληλα, να προσκαρτερήσουμε νοερά δίπλα στο Σταυρό του Κυρίου, μαζί με τη Θεοτόκο, τον Αγαπημένο Ιωάννη και τις ιερές Μυροφόρες, ως ευγνώμονες μαθητές και τέκνα Του. Να ομολογήσουμε μαζί με τον ευλαβή Εκατόνταρχο πως «αληθώς, Θεού Υιός ην Ούτος»! Να πούμε με συντριβή μαζί με τον ευγνώμονα ληστή: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου»! Μαζί με τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο να προσφέρουμε στο ζωαρχικότατο νεκρό του Κυρίου τη σμύρνα της ευγνωμοσύνης μας και την αλόη των λατρευτικών μας δακρύων! Να ορθρίσουμε «όρθρου βαθέως» μαζί με τις Μυροφόρες και να σπεύσουμε στο Τάφο της Ζωής για να υπαντήσουμε τον Δεσπότη και Κύριο μας, νικητή κατά του θανάτου και τροπαιούχο, προσφέροντάς Του αντί για μύρα, ύμνο και δοξολογία θεοπρεπή, έχοντας προηγουμένως καθαρισθεί εσωτερικά με τη μετάνοια, για ν’ ακούσουμε απ’ το πανάγιο στόμα Του το «Χαίρετε!», τον γλυκύτερο χαιρετισμό που μπορεί να δεχθεί ανθρώπινο αφτί! Που όταν μάλιστα προέρχεται απ’ το θεανδρικό στόμα του Ιησού, δεν είναι απλώς χαιρετισμός κι ευχή, αλλά χειροπιαστό δώρο κι ευλογία και χάρη!
Ευχή της Εκκλησίας είναι, τουλάχιστον όσοι θάχουν την επιθυμία να διαβούν το κατώφλι της εκκλησίας τούτες τις άγιες μέρες, ν’ αξιωθούν, ν’ αξιωθούμε, να βιώσουμε την οδύνη του Πάθους, να δεχθούμε τη χάρη του Σταυρού, να γευτούμε τη χαρά της Αναστάσεως και να περιπατήσουμε ως τέκνα Της φωτόμορφα, δεχόμενοι τη μακάρια ελπίδα της εν Χριστώ σωτηρίας!



(Μητροπολίτου Προικοννήσου, Ιωσήφ, «Οσμή ζωής», εκδ.Άθως)

20 Απρ 2013


Έννοια και είδη της αμαρτίας στην Ορθόδοξη πίστη


1. Το ερώτημα της ελευθερίας

"Θα σε τιμωρήσει ο Θεός που έκανες αυτό το πράγμα!" Ακούμε συχνά να λέει κάποιος. Λες και ο Θεός δεν κάνει άλλη δουλειά, παρά κρατάει σε ντεφτέρι τις πράξεις μας για να αποδώσει εκδίκηση. Γιατί αυτοί που τα λένε αυτά, δεν έχουν καταλάβει, ότι ανάλογες φράσεις στη Χριστιανική γραμματεία, λέγονται ανθρωποπαθώς, και κρύβουν από πίσω τους μεγάλη συζήτηση. Αλλά το σημαντικότερο, δεν έχουν καταλάβει οι άνθρωποι αυτοί, τι είναι η αμαρτία!
Πώς είναι δυνατόν, ο Θεός που μας έφτιαξε ελεύθερους, να μας περιμένει "στη γωνία" για να μας τιμωρήσει για τις επιλογές μας; Δεν είμαστε ελεύθεροι; Γιατί τότε θα πρέπει να νιώθει ο άπιστος ενοχή, για την έστω και αρνητική άσκηση της ελευθερίας του αυτής, την οποία ο Θεός του έδωσε;
Αυτό είναι ένα βασικό ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις όλους όσους θέλουν να βλέπουν τον Θεό ως Εισαγγελέα. Και δεν προσέχουν τα λόγια του Κυρίου Ιησού, που ξεκαθάρισε, ότι ούτε ο Ίδιος, αλλά ούτε ο Θεός Πατέρας θα κρίνουν τον κόσμο, αλλά κριτής θα είναι ο λόγος Του (Ιωάννης 8/η: 15. Ιωάννης 12/ιβ: 47,48. Ιωάννης 5/ε: 22).
Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε ελεύθεροι, αν πάνω από τα κεφάλια μας κρέμεται διαρκώς ο πέλεκυς της τιμωρίας για κάθε παρέκκλιση από το θέλημα του Θεού; Ελευθερία είναι αυτό ή δικτατορία; Ή μήπως, αυτό που ονομάζουμε "τιμωρία", είναι οι συνέπειες της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ αντίθεης πορείας, στην οποία ο Θεός απλώς δεν επεμβαίνει, και έτσι δεν σώζει με το ζόρι αυτόν που θέλει τον Θεό έξω από τη ζωή του;

2. Η σημασία της λέξης: "αμαρτία"
Τώρα που είδαμε την αντίφαση στη δικανική αντίληψη της αμαρτίας, είναι ώρα να δούμε και τη σημασία της ίδιας της αμαρτίας.
"Αμαρτία" σημαίνει: "αστοχία". Και "αμαρτάνω" σημαίνει: "αστοχώ".
Όταν όμως μιλάμε για αστοχία, είναι φυσικό να υπονοείται η ύπαρξη ενός στόχου. Και κάθε μας ενέργεια, είτε είναι εύστοχη, είτε άστοχη σε κάποιο βαθμό. Ποιος όμως είναι ο στόχος; Και τι είναι η ευστοχία και η αστοχία;
Φυσικό είναι, ο στόχος στον οποίο αποσκοπούν οι ενέργειές μας, να αντιπροσωπεύει το κέντρο όλης μας της ύπαρξης. Ο στόχος να είναι ο σκοπός της ίδιας της ζωής μας! Και ποιος είναι ο σκοπός της ζωής για τον άνθρωπο; Μα φυσικά η ομοίωση με τον Θεό! Πλασθήκαμε κατ' εικόνα Του, για να οδηγηθούμε ελεύθερα στο καθ' ομοίωσιν. Το κατ' εικόνα είναι η δυνατότητα να του μοιάσουμε, μια δυνατότητα την οποία στερούνται τα ζώα. Και το καθ' ομοίωσιν, είναι Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ αυτού του στόχου. Να γίνουμε όμοιοι με τον Θεό κατά χάριν.
Κάθε άνθρωπος, είναι ελεύθερος, να αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα που του δίνει ο Θεός με την ύπαρξη που του έχει χαρίσει. Κάθε άνθρωπος, είναι ελεύθερος, να "ΣΤΟΧΕΥΣΕΙ" με τη ζωή και τις πράξεις του στη Θέωση, ή να δαπανάει τη ζωή του "στο γάμο του Καραγκιόζη", στοχεύοντας σε κάθε τι άλλο, εκτός από το ίδιο το νόημα και το σκοπό της ζωής του!
Κάθε μας ενέργεια και κίνηση, είτε μας φέρνει πιο κοντά στο στόχο, στο ποθούμενο της Θέωσης, είτε μας απομακρύνει από αυτό το στόχο. Και κάθε ενέργεια που μας φέρνει πιο κοντά, είναι μια ευλογημένη από τον Θεό επιτυχία. Ενώ κάθε αστοχία από το στόχο αυτό, είναι ΑΜΑΡΤΙΑ.
Όπως αντιλαμβάνεστε, όλα αυτά είναι πολύ διαφορετικά από την εντύπωση του δικαστηρίου και του "αυστηρού κριτή" που έχουν πολλοί στο μυαλό τους. Κι όμως αυτή είναι η έννοια της αμαρτίας στη Χριστιανική πίστη, όπως την έχει διατηρήσει αναλλοίωτη η Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου μας. Κανένας δεν μας υποχρεώνει να Θεωθούμε, και κανένας δεν μας υποχρεώνει να επιλέξουμε μια διαφορετική πορεία ζωής. Αλλά ό,τι επιλέξουμε, αυτό είναι που θα καθορίσει το αιώνιο μέλλον της ύπαρξής μας. Και στο βαθμό που θα πλησιάσουμε τη Θέωση, θα αμοιφθούμε με τη βίωση της ζωής του Ιδίου του Θεού που θα χαρίσει σε όσους αγωνίστηκαν στον αγώνα αυτό της "σκοποβολής". Ενώ αντίθετα, στο βαθμό που θα διώξουμε τον Θεό από τη ζωή μας, και θα τον κρατήσουμε μακριά, στον ίδιο βαθμό θα στερηθούμε τα δώρα που θα δώσει Αυτός στους νικητές. Αυτή είναι η "τιμωρία" των κακών ή αμελών σκοπευτών. Η στέρηση του δώρου!

3. Τα τρία βασικά είδη αμαρτίας
Βέβαια δεν είναι δυνατόν να ταξινομήσουμε ακριβώς τις αμαρτίες, και ούτε είναι κάθε αμαρτία ίδια με μια άλλη, όπως κάθε προσωπικότητα είναι διαφορετική από κάθε άλλη προσωπικότητα. Αλλά για να καταλαβαίνουμε τι λέμε, οι άγιοι της Εκκλησίας μας, κάνουν συχνά τρεις διαφορετικές διακρίσεις μεταξύ των αμαρτιών, ανάλογα με τον κάθε άνθρωπο.
1. Οι θανάσιμες αμαρτίες: Οι αμαρτίες αυτές, είναι οι αμαρτίες που γίνονται με έργο. Είναι αυτές που κάνουν οι αδιάφοροι προς τον Θεό, ή όσοι βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της κάθαρσης, δηλαδή στα αρχικά στάδια της Χριστιανικής ζωής. Στους ανθρώπους αυτούς, κυριαρχούν τα πάθη και όχι ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Οι άνθρωποι αυτοί φέρονται και κατευθύνονται στη ζωή τους, από τις σαρκικές και ψυχικές κατώτερες βιολογικές δυνάμεις, και όχι από τις ανώτερες του Αγίου Πνεύματος. Οι αμαρτίες αυτές, διατηρούν την ψυχή του ανθρώπου νεκρή, εμποδίζοντας το Άγιο Πνεύμα από το να λειτουργήσει και να ανυψώσει τον άνθρωπο.
2. Οι μη θανάσιμες αμαρτίες: Λέει για κάποιες αμαρτίες ο απόστολος Ιωάννης "Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει, και δώσει αυτώ ζωήν" (Α΄ Ιωάννου 5/ε: 16). Υπάρχουν λοιπόν κάποιες αμαρτίες που δεν είναι θανάσιμες. Αυτές είναι κυρίως όσες γίνονται με τη σκέψη. Είναι οι ελαφρές αμαρτίες όσων βρίσκονται στον φωτισμό, που έχουν ξεφύγει από το στάδιο της κάθαρσης, και οι αμαρτίες τους είναι λιγότερο σοβαρές. Αυτές ξεπερνιούνται και με τη βοήθεια της προσευχής των αδελφών μας.
3. Οι αμαρτίες του μη καλού: Αυτές είναι οι αμαρτίες των τελείων. Όσων δηλαδή βρίσκονται τόσο μπροστά στην πνευματική πορεία, που ούτε καν με τη σκέψη δεν αμαρτάνουν στον Θεό. Κρατούν το λογισμό τους καθαρό, και δεν διανοούνται καν το κακό. Παρ' όλα αυτά, ακόμα και αυτοί, κάνουν στη ζωή τους μικρότερες αστοχίες. Και οι αστοχίες αυτές, είναι το τι θα μπορούσαν να κάνουν, και τι τελικά έκαναν! Ενώ θα μπορούσαν να "χτυπήσουν κέντρο" στο στόχο, χτύπησαν ένα χιλιοστό πιο έξω! Για παράδειγμα, θα μπορούσε κάποιος απ' αυτούς τους αγίους να προσευχηθεί περισσότερο, αλλά δεν το έκανε. Θα μπορούσε να εργασθεί περισσότερο για να βοηθήσει έναν ακόμα φτωχό, όμως δεν το έκανε. Θα μπορούσε να πάει στην Εκκλησία ενωρίτερα, αλλά δεν πήγε... Μικρές αστοχίες, που όμως δεν παύουν να είναι αστοχίες, για κάποιον που έχει φθάσει στο σημείο να είναι δοσμένος ολοκληρωτικά στο στόχο της ζωής του, που είναι η ένωση με τον Θεό.

4. Η αμαρτία ως πνευματική ασθένεια
Ένα τελευταίο πράγμα που είναι χρήσιμο να πούμε σε αυτό το άρθρο, είναι ο τρόπος που πρέπει να βλέπουμε την αμαρτία. Όχι ως ενοχή, αλλά ως ασθένεια. Όχι ως πράξη, αλλά ως σύμπτωμα. Ας το εξηγήσουμε λίγο αυτό.
Όταν έχουμε βήχα και πάμε στο γιατρό, ο γιατρός κάνει διάγνωση, και μας λέει, για παράδειγμα, ότι έχουμε: "γρίπη", ή "κρυολόγημα", ή "πνευμονία"! Δεν είναι ο βήχας αρρώστια. Ο βήχας είναι σύμπτωμα! Προκαλείται από κάποια αρρώστια, στην οποία ο οργανισμός μας αντιδρά με βήχα. Και ο βήχας, είναι ενδεικτικός της βαθύτερα κρυμμένης αυτής αρρώστιας, και ένας γιατρός, από τον βήχα και από άλλα συμπτώματα, καταλαβαίνει την κατάσταση του οργανισμού μας. Το ίδιο συμβαίνει και με την πνευματική ασθένεια, και την Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία μας.
Όταν ο πνευματικός μας γιατρός, μας εξομολογεί, στην πραγματικότητα ακροάζεται τα συμπτώματα! Δεν αντιμετωπίζει ως ασθένεια αυτή καθεαυτή την πράξη που θα του εξομολογηθούμε. Δεν είναι η πράξη το αληθινό πρόβλημα, αλλά υπάρχει κάτι βαθύτερο, το οποίο οδήγησε τον ψυχοσωματικό μας οργανισμό σε αυτή την πράξη. Πρόκειται για κάποιο πάθος, ριζωμένο μέσα μας, το οποίο αγωνίζεται ο πνευματικός να ξεριζώσει με τη συμβουλή, με τον κανόνα, και με την πορεία που μας δίνει. Ανιχνεύει ο πνευματικός, ποιος είναι ο λόγος της "αστάθειας" που κάνει το χέρι μας να στοχεύει λάθος, και να ξεφεύγει από το στόχο. Και μας προτείνει το κατάλληλο φάρμακο.
Με τον ίδιο τρόπο μας βλέπει και μας αντιμετωπίζει και ο Θεός όταν αμαρτάνουμε. Όχι σαν κατάδικους, αλλά σαν ασθενείς. Όχι σαν ενόχους, αλλά σαν άρρωστα και αγαπητά του παιδιά. Αν το δούμε έτσι, αμέσως αντιλαμβανόμαστε, ότι κανείς μας δεν πρέπει να φοβάται νοσηρά τον Θεό, τον ουράνιο Πατέρα και ιατρό των ψυχών μας. Αλλά αντίθετα, με χαρά να ακολουθούμε τις προτροπές Του, και των ιατρών που Εκείνος έχρισε με το Πνεύμα του το Άγιο, να μας θεραπεύουν.
Αν αντιλαμβανόμαστε έτσι, με το πραγματικό της πρόσωπο την αμαρτία, ΔΕΝ θα κατακρίνουμε και δεν θα μισούμε κανέναν αμαρτάνοντα συνάνθρωπό μας. Θα τον βλέπουμε σαν έναν ασθενή αδελφό μας, που αδυνατεί να τεντώσει σωστά το τόξο του, και να επιτύχει τον ποθούμενο στόχο τού σκοπού της ζωής.
Και εδώ είναι το μεγάλο θαύμα! Γιατί αυτή καθεαυτή η αντίληψη της πραγματικής έννοιας της αμαρτίας, ταυτόχρονα θεραπεύει και εμάς, που έτσι δεν μισούμε κανέναν, δεν κατακρίνουμε,  δεν μνησικακούμε, δεν επικρίνουμε, δεν ζητάμε εκδίκηση, αλλά αντιθέτως βοηθάμε, μακροθυμούμε, αγαπάμε, συγχωρούμε, προσευχόμαστε, αγωνιούμε για τον ασθενή αδελφό μας. Και γινόμαστε έτσι όμοιοι με τον Θεό της αγάπης και ρίχνουμε σταθερά τα βέλη μας στο στόχο. Και ελπίζουμε ότι θα λάβουμε μια μέρα από τον Δίκαιο Κριτή του αγώνα, τον έπαινο για τον κατά Θεόν αγώνα μας.
Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΑΔΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

17 Απρ 2013


Μόνο μία λέξη
 Ἐάν μοῦ ἔλεγαν σήμερα ὅτι πρέπει νά ξεχάσω ὅλες τίς λέξεις καί νά κρατήσω μόνο μία, θά κρατοῦσα τή λέξη «εὐχαριστῶ». Κρατώντας αὐτήν, θά μποροῦσα πάλι νά βρῶ τό δρόμο γιά ὅλες τίς ἄλλες. Κρατώντας τίς ἄλλες χωρίς αὐτήν, θά ἔχανα καί τό δικό τους νόημα. Γιατί καί οἱ λέξεις τί εἶναι; Μιά ἀναπάντεχη δωρεά, ὄχι ἕνα δικό μας αὐτονόητο κτῆμα. Ἐάν ἤθελα νά κλείσω ὅλον τόν ἄνθρωπο σέ μιά κίνηση δικαίωσης, σέ μιά στάση ὀμορφιᾶς, θά διάλεγα τήν εὐχαριστία. Γιά ὅλα. Γιά ἐκεῖνα πού ἔχασε. Γιά αὐτά πού ἔχει. Γιά ἐκεῖνα πού δέν εἶχε ποτέ. Καί τό πιό δύσκολο· γιά αὐτά πού ἔχουν οἱ ἄλλοι.
 Ὑπερεκπερισσοῦ. Ὅλα εἶναι δῶρα μιᾶς ἀγάπης ὑπερβολικῆς, ἀποκλειστικῆς καί τελείας. Ἡ δημιουργία, ὁ χρόνος, ἡ ζωή, ὁ θάνατος, ἡ αἰωνιότητα. Καί ὅ,τι χωράει μέσα σ’ αὐτά. Τά ἄν, τά πότε, τά πόσο, τά πῶς, τά γιατί. Εὐχαριστῶ, λοιπόν, γιά τά «ἄν» πού περίμενα, ἀλλά πού δέν πραγματοποιήθηκαν ποτέ στή ζωή μου καί γιά τά «πότε» πού ἄργησαν τελικά πολύ νά ’ρθοῦν, ἐνῶ ἐγώ ἀδημονοῦσα ἤδη στό πρῶτο πεντάλεπτο. Εὐχαριστῶ γιά τό «πόσο» πού παρά τίς δικές μου ρυθμίσεις δέν ἦταν οὔτε πολύ οὔτε λίγο· ἦταν τόσο πού ἔφτανε γιά νά καταλάβω. Εὐχαριστῶ γιά τό«πῶς», γιατί πραγματικά δέν κατάλαβα πῶς ἦρθαν τά πράγματα στή ζωή μου, πῶς ἐξελίχτηκαν, πῶς ἀνατράπηκαν. Εὐχαριστῶ γιά τά «γιατί», πού δέν ἀπαντήθηκαν ποτέ. Μέ ὅλα αὐτά ἔμαθα λίγο νά ἀφήνομαι.
 Χωρίς φόβο καί χωρίς γογγυσμό, σ’ αὐτά πού ἀνοίγονται μπροστά μου κάθε ἀρχή τοῦ χρόνου. Γι’ αὐτό ὅταν πάει νά μέ καταβάλει ὁ φόβος λέω: Εὐχαριστῶ πού μέ ἀγαπᾶς, κι ἔτσι ἡ τελεία ἀγάπη ἡ δική Σου, ὄχι ἡ δική μου, «ἔξω βάλλει τόν φόβον». Κι ὅταν πάει νά Σέ διαβάλει ὁ γογγυσμός λέω: Εὐχαριστῶ, γιατί τί ἔχω πού νά μήν μοῦ εἶναι δοσμένο;
 Ἀντί, λοιπόν, ἀπόψε νά σκεφτῶ ὁτιδήποτε ἄλλο, τί ἔχω ἤ τί δέν ἔχω, ἄς σκεφτῶ μόνον αὐτό, ὅτι ἀντί γιά ἄνθρωπος θά μποροῦσα νά εἶμαι μιά σταγόνα σκοτάδι πού στροβιλίζεται στό χάος καί πού ἀπόψε εἰδικά θά τή φώτιζαν τά πυροτεχνήματα τῆς Πρωτοχρονιᾶς.
 Ραντίζει αὐτή ἡ εὐχαριστία σάν ἁπαλή, ἤρεμη βροχή τό ξερό χῶμα τῶν αὐτονόητων διεκδικήσεων καί ἀπαιτήσεων πού ἔχουμε ἀπ’ τόν Θεό κι ἀπ’ τούς ἀνθρώπους. Τίκ-τάκ· ἡ βροχή μιᾶς ἀδιάλειπτης εὐχαριστίας· καί μαλακώνει τό ἀδιαπέραστο στρῶμα τοῦ δεδομένου. Καί νά!
  Ἰριδισμοί πάνω στόν οὐρανό. Πανέμορφο καί ἐλπιδοφόρο τό οὐράνιο τόξο μετά τή βροχή. Σάν μιά ἀγκαλιά πού σηκώνει καί μένα καί αὐτό πού κουβαλάω.
 Σάν μιά θάλασσα πού μέ ταξιδεύει μακριά χωρίς τίς ἀποσκευές τῶν θλίψεων. Αὐτές ἔμειναν στήν ἀποβάθρα καί θά ’ρθοῦν μέ τό ἑπόμενο καράβι.
 Τελικά αὐτό εἶναι τό μεγάλο μυστικό. Δέν μπορεῖ νά μᾶς ἐξασφαλίσει κανείς ὅτι δέν θά φυλλορροήσουν τά ρόδα στόν κῆπο μας ἀπό μιά ξαφνική μπόρα ἤ ὅτι δέν θά σκίσουν τά πανιά τοῦ καραβιοῦ μας οἱ ἐνάντιοι ἄνεμοι πού θά φυσήξουν γιά κάποιους ἀπό μᾶς στίς μέρες πού ἔρχονται. Μποροῦμε ὅμως μόνον ἐμεῖς μέσα ἀπ’ ὅλα αὐτά νά ἀσφαλίσουμε τήν εἰρήνη πού μᾶς δίνεται, ἄν τήν ὥρα πού πάει νά βγεῖ ἀπ’ τό στόμα μας πικρό τό «γιατί» προλάβουμε καί τό σκεπάσουμε μέ λόγο εὐχαριστίας.
  Ὦ Ἐσύ, πού ἐπειδή ὑπάρχεις ὑπάρχω. Μόνο μία λέξη γιά Σένα, πρώτη καί τελευταία: «Εὐχαριστῶ! Πάντοτε, ἐν παντί, κατά πάντα καί διά πάντα». 

14 Απρ 2013


Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ (*)

Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στην Παλαιστίνη γύρω στα 523. Μόνασε από νεαρή ηλικία (16 ετών). Παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως. Στην ζωή της ερήμου Σινά αξιοποίησε την σοφία του και ανέβηκε σε υψηλές κορυφές αγιότητας. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Σε μεγάλη ηλικία έγινε ηγούμενος της μονής του Σινά.Συνέγραψε τριάντα λόγους περί αρετής, όπου ο καθένας λόγος περιλαμβάνει και μια αρετή, ξεκινώντας από τις πιο πρακτικές και ανεβαίνοντας σαν σκαλοπάτια κατέληξε στις θεωρητικά υψηλές. Στη πνευματική ζωή έχουμε βαθμίδες χαμηλές και υψηλές, καταστάσεις κατώτερες και ανώτερες. Γι' αυτό και το σύγγραμμα ονομάζεται Κλίμακα των αρετών.Στο έργο του αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει συστηματικά τις ιδέες του για την κοινοβιακή κυρίως, αλλά και για την ερημιτική ζωή, ταξινομώντας αυτές κατά τρόπο που δείχνει πορεία προς την ηθική τελείωση. Είναι γραμμένο σε κομψή ελληνική γλώσσα, καλοδουλεμένη μέ χάρη και μελωδικότητα. Εχει διαύγεια, γλαφυρότητα, παραστατικότητα και παρουσιάζει πλούτο εκφράσεως, καλαισθησία και ευγένεια. Στη διακόσμηση του λόγου με εικόνες και παρομοιώσεις ο ιερός συγγραφέας είναι απαράμιλλος. Πάσης φύσεως σχήματα λόγου αναδύονται καθώς και ωραίες και επιτυχημένες προσωποποιήσεις.Οι διδασκαλίες του είναι ολοκάθαρα νάματα που προέρχονται από αγιασμένη πηγή. Είναι ένα θεόπνευστο κείμενο. Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι θαυμάζουν τον συγγραφέα της Κλίμακας για την βαθύτητα των ψυχολογικών του γνώσεων και παρατηρήσεων, και διαπιστώνουν ότι τα τελευταία αξιόλογα πορίσματα της ψυχολογίας του Βάθους ήταν γνωστά στους Πατέρες της ερήμου.Ο Άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου το 603, σε ηλικία ογδόντα ετών. Από την αρχή της Σαρακοστής το σύγγραμμά του διαβάζεται σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια. Επειδή είναι παγκόσμιο κειμήλιο αναλύσεως όλων των παθών και των αρετών, η Εκκλησία τιμά ιδιαίτερα σε αυτή τη πνευματική περίοδο τον συγγραφέα άγιο Ιωάννη της Κλίμακας και το προτείνει για ανάγνωσμα.
(*) Οσίου Ιωάννου "Κλίμαξ" Έκδοσις Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού.

8 Απρ 2013


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Τήν Κυριακή 14 Ἀπριλίου στόν Ἱ. Ναό Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος
τῆς Ὀρθ. Ἀδελφότητος "Χριστιανική Ἐλπίς", στό Φίλυρο Θεσ/νίκης,
θά τελεσθεῖ ἀρχιερατική θεία Λειτουργία χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, καί στή συνέχεια 
τό ἐτήσιο Μνημόσυνο τοῦ διδασκάλου τῆς Ἀδελφότητός μας
ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΑΚΚΟΥ.

Ἔναρξη Ὄρθρου: 6.45 π.μ.



Μετά τό πέρας τοῦ Μνημοσύνου καί τῆς δεξιώσεως
θά πραγματοποιηθεῖ ἐκδήλωση ἀφιερωμένη
στόν ἀείμνηστο διδάσκαλό μας..



4 Απρ 2013

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται <<Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης>>. Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.
Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μεχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: <<όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με ακολουθεί>> (Μαρκ.8,34).
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής:
Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου και μας παρηγορεί.. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο έως ότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύθηκε στον Παράδεισο, γι' αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε>>.


Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ  Ένας πρώην μάγος κείρεται μοναχός και αναδεικνύεται ένθερμος ομολογητής και ένδοξος μάρτυς Χριστού ...