21 Φεβ 2013


Χάρις τοῦ Θεοῦ
Μήπως πάει χαμένη γιά σένα;

 Τή μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀπέναντί μας, μιά ἀγάπη πού δέν τήν ἀξίζουμε, ἐκφράζει ἡ Καινή Διαθήκη μέ τή λέξη χάρη. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δίνεται ἁπλόχερα καί σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά δέν τήν ἀξιοποιοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καί ὑπάρχει πάντοτε κίνδυνος νά πάει χαμένη. Αὐτή εἶναι ἡ τραγικότερη συμφορά πού μπορεῖ νά συμβεῖ στόν ἄνθρωπο.
Ἄν χαθεῖ ὁ ἥλιος ἤ τά ἄστρα, μικρό τό κακό. Ἄν λείψει ἡ χλωρίδα καί ἡ πανίδα, λίγη ἡ ζημία. Ἄν στερέψουν οἱ πηγές κι ἀδειάσουν οἱ ὠκεανοί, δέν εἶναι τόσο φοβερό. Ὅλα αὐτά μποροῦν νά προκαλέσουν μόνον ἐπίγεια κακά καί σωματικό θάνατο. Ἄν ὅμως πάει χαμένη ἡ χάρη, σαλεύεται τό σύμπαν. Γιατί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅ,τι ἡ ἕλξη γιά τόν πνευματικό κόσμο τοῦ ἀνθρώπου, ὅ,τι τό ὀξυγόνο γιά τήν ἀτμόσφαιρα τῆς ψυχῆς του, ἡ ἐγγύηση τῆς ἐσωτερικῆς ἁρμονίας καί ἰσορροπίας του, ἡ πηγή τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐφροσύνης του. Στή χάρη τοῦ Θεοῦ περικλείεται ὅλο τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλά πῶς χάνουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ; Τή χάνουμε, πρῶτον, ὅταν ἐπαναπαυόμαστε σέ κάποια ξερή γνώση γιά τή λύτρωση, ἀλλά δέν ἀνοίγουμε τίς καρδιές μας στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τό γράμμα παίρνει τότε τή θέση τοῦ πνεύματος μέσα μας. Εἶναι σάν νά κατέχουμε μιά θαυμάσια βιβλιοθήκη χωρίς νά ξέρουμε τήν ἀλήθεια ἤ τή σοφία πού περιέχει. «Ἐσεῖς κατέχετε τή γῆ», εἶπε ἕνας ἄνθρωπος μέ αἴσθηση τῆς ὀμορφιᾶς στόν ἰδιοκτήτη ἑνός κτήματος. «Ἐγώ κατέχω τό τοπίο». Ἔτσι καί ἡ θεολογική γνώση μπορεῖ νά μήν ἐξελιχθεῖ ποτέ σέ ἀποδοχή τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Δεύτερον, μποροῦμε νά χάσουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄν συγκινηθοῦμε βέβαια ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν ζήσουμε τή δύναμή της. Γιά αἰῶνες ὁ Νιαγάρας ἦταν μόνον ἕνα θαυμάσιο θέαμα, γιά νά τόν θαυμάζουν οἱ ἄνθρωποι, μέχρις ὅτου οἱ μηχανικοί βρῆκαν τόν τρόπο νά συλλάβουν τή δύναμη τοῦ νεροῦ του καί νά μετασχηματίσουν τή δύναμή του σέ φῶς καί ἐνέργεια. Ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νά γίνει ἁπλῶς ἕνα καταπληκτικό θέαμα, πού θά ἱκανοποιεῖ τό συναίσθημα χωρίς νά ὑποτάσσει τό θέλημα σέ ὑπακοή, χωρίς νά μετασχηματίζεται σέ διακονία ἤ θυσία, πού κάνει τήν ἀγάπη πραγματική. Ἄν ὁ σταυρός δέν γεννᾶ μέσα μας καί τά δύο, καί τήν ἐπιθυμία καί τή δύναμη νά κάνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, δεχόμαστε τή χάρη τοῦ Θεοῦ στά χαμένα.
Τέλος, μποροῦμε νά χάσουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄν ἐπαναπαυθοῦμε σέ μιά πραγματική ἐμπειρία μεταστροφῆς καί μετανοίας, ἀλλά δέν προχωρήσουμε νά ἐξερευνήσουμε τό πλῆρες νόημά της γιά τή ζωή μας, δέν ἐπιτρέψουμε στό Πνεῦμα τό Ἅγιο νά κυβερνήσει κάθε πτυχή μας -τή δουλειά μας, τή διασκέδασή μας, τίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους κ.ἄ. Πολλοί χριστιανοί δέν ἔχουν προχωρήσει ποτέ σ' ἐκείνη τή βαθύτερη ἐμπειρία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀνάπτυξή τους διακόπτεται, ὅπως ἕνα φυτό πού δέν ἀνθίζει ἤ δέν πολλαπλασιάζεται. «Αὐτός πού παύει νά γίνεται καλύτερος, παύει νά εἶναι καλός», εἶπε κάποιος (ὁ Ὄλιβερ Κρόμβελ). Ἡ μετάνοια δέν εἶναι μιά ἀποφασιστική στιγμή, ἀλλά εἶναι μιά ἀποφασιστική ζωή. Καί κάποιος πού βρῆκε τή χάρη, μπορεῖ νά τήν χάσει, ἄν δέν τήν καλλιεργήσει.
Πρέπει ὅμως νά γνωρίζουμε καί κάτι ἄλλο, γιά νά μή χάσουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ· ὅτι αὐτήν δέν μποροῦμε νά εἴμαστε σίγουροι πώς θά τήν ἔχουμε πάντοτε στή διάθεσή μας. Τώρα πού βρίσκεται στό παρόν πρέπει νά τήν ἀποκτήσουμε. Τό τώρα, πού ἔχουμε στά χέρια μας, χρειάζεται νά ἀξιοποιήσουμε. Ὅπως ἀξιοποιοῦμε τό νερό ὅταν τρέχει, τόν ἥλιο ὅταν βγαίνει, ἔτσι πρέπει νά ἐκμεταλλευθοῦμε τόν καιρό καί τό χρόνο πού ζοῦμε αὐτή τή στιγμή, τίς συνθῆκες καί τή μέρα πού διαβαίνουμε στό παρόν. Αὐτός εἶναι ὁ εὐπρόσδεκτος καιρός καί ἡ ἡμέρα τῆς σωτηρίας.
Πρόσεξε, ἀδελφέ μου: Ἐκεῖ στή χαράδρα τῆς ἁμαρτίας πού βρίσκεσαι καί κανείς δέν μπορεῖ νά σέ βοηθήσει, περνᾶ ἀπό μπροστά σου ἕνα σκοινί. Δέν εἶναι μπροστά σου πάντοτε· στήν κατάλληλη ὥρα ἅπλωσε τό χέρι σου καί ἅρπαξέ το. Ἀμέσως θά σέ τραβήξει στή σωτηρία καί στήν αἰώνια ζωή. «Ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς», λέει πάλι ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τώρα, σήμερα, ἀδελφέ μου, πού κάποιος σέ πλησιάζει καί σοῦ δείχνει τόν τρόπο νά σωθεῖς, μήν ἀδιαφορήσεις. Κίνησε μέσα σου τήν πίστη καί πιάσε ἐπαφή μέ τό Θεό καί δέξου τή χάρη του.
 Στέργιος Ν. Σάκκος

19 Φεβ 2013


Τρέχετε, τρέχετε, ἀδελφοί!
 Κουτσουρεμένος στίς μέρς του ὁ Φλεβάρης, ἔχει ὡστόσο νά μᾶς παρουσιάσει, κοντά στούς ἁγίους καί στούς μάρτυρες πού τιμοῦμε τό μήνα αὐτό, κι ἕνα πλῆθος νεομαρτύρων. Εἶναι αὐτοί πού στά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας «διά νά φυλάξουν τήν ἐλευθερίαν καί τήν εὐγένειαν τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως, κατεφρόνησαν πλοῦτον, δόξαν, ἡδονάς καί κάθε ἄλλην σωματικήν ἀπόλαυσιν, καί παρέδωκαν προθύμως τόν ἑαυτόν τους εἰς θάνατον», σημειώνει στόν πρόλογο τοῦ Νέο Μαρτυρολογίου ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
 Δεκατέσσερις μνῆμες νεομαρτύρων μετροῦμε ξεφυλλίζοντας τόν Συναξαριστή τοῦ μήνα. Κι εἶναι τόσ συγκινητικός καί διδακτικός τοῦ καθενός ὁ βίος! Ἄλκιμοι νέοι, στό ἄνθος τῆς ἡλικίας τους οἱ περισσότεροι, ἔβαλαν πάνω ἀπό τήν ἄνεση, ἀπό τήν ἀνάδειξη κι ἀπό τήν ἴδια τή ζωή τους τήν πίστη στό Χριστό.Τρεῖς ἀπ᾽ αὐτούς -οἱ νέοι ὁσιομάρτυρες Γαβριήλ (
2),νέος Ρωμανός (13)καί νέος Δαμιανός (23)εἶχαν ἀπαρνηθεῖ ὡς μοναχοί τά ἐγκόσμια, ὅταν κλήθηκαν νά ὑπογράψουν μέ τό αἷμα τους τήν άφιέρωσή τους στόν Θεό. Ἄλλοι μαρτύρησαν στή γενέτειτά τους, ὅπως ὁ Ἀναστάσιος ὁ Ναυπλιώτης (1), πού κατακρεουργήθηκε μές στό Ναύπλιο, κι ἄλλοι σέ ἄλλα μέρη, κυρίως στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπως ὁ Ἰορδάνης ὁ Τραπεζούντιος (2), ὁ Ἀντώνιος ὁ Ἀθηναῖος (5) κ.ἄ. Οἱ περισσότεροι ἦταν ταπεινοί δουλευτάδες, ὅπως ὁ Χρῆστος ὁ κηπουρός (12) ἤ ὁ ράφτης Γεώργιος (14), ὁ ὁμότεχνος του Ἰωάννης ὁ κάλαφας (26) κ.ἄ. Δέν λείπουν ἀπό τή χορεία τους καί οἱ θεόφρονες γυναῖκες, ὅπως ἡ σεμνή ἀρχόντισσα Φιλοθέη ἡ Ἀθηναία (19) καί ἡ σωφρονεστάτη παρθένος Κυράννα ἡ κατά τήν Θεσσαλονίκην (28).
 Ὅλοι αὐτοί ἐναρμονίζονται σέ μία μελωδική συμφωνία. Ὑμνοῦν τόν Θεό, τόν δοξάζουν καί εὐχαριστοῦν, διότι τούς ἀνέδειξε ὄχι μόνο μέλη τοῦ σώματος του, ἀλλά καί μιμητές τῶν πρώτων μαρτύρων τῆς πίστεως καί αὐτοῦ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ μητέρα καί τροφός τους Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ «ταμιοῦχος τῆς θείας χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (ἁγ. Νικόδημος). Μές στόν χειμώνα τῆς σκλαβιᾶς καθίστανται «ἄνθη ἐαρινά», φῶτα μές στό σκοτάδι, μιά ζωντανή προσευχή γιά τή λευτεριά τῆς σκλαβωμένης πατρίδας. Και γιά τούς χριστιανούς κάθε ἐποχῆς γίνονται μιά ἐγγύση καί κραυγαλέα προτροπή γιά τήν κατάκτηση τῆς αἰώνιας πατρίδας, τῆς οὐράνιας βασιλείας, ὅπου ἡ ἀπόλυτη ἐλευθερία καί ἡ γλυκύτατη ζωή, τήν ὁποία αὐτοί ἀπολαμβάνουν.
 Βγαλμένο μέσα ἀπό τόν κατατρεγμό, τόν πόνο, τό αἷμα καί τά βασανιστήρια, τό μήνυμα τῶν νεομαρτύρων ἀποπνέει αἰσιοδοξία καί ἐλπίδα. Οἱ νεομάρτυρες στέκουν στήν πορεία μας «παραδείγματα ὑπομονῆς» καί μᾶς προτρέπουν «τρέχετε, τρέχετε, ἀδελφοί!». Οἱ θλίψεις καί οἱ δυσκολίες αὐτῆς τῆς ζωῆς γίνονται τό θεόσδοτο σκαλοπάτι πού μᾶς φέρνει στή δόξα τοῦ Θεοῦ, ὅταν μέ ὑπομονή καί πίστη τίς ἀντιμετωπίζουμε.

†Στέργιος Ν. Σάκκος

14 Φεβ 2013


* ΜΗΠΩΣ ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ?

Κάθεσαι στό τραπέζι γιά νά φᾶς; Εὐχαρίστησε τό Θεό,πρίν καί μετά τό φαγητό.
Ἑτοιμάζεσαι νά κοιμηθεῖς; Εὐχαρίστησε τό Θεό,πρίν καί μετά τόν ὕπνο.
Ἀρχίζεις νά μελετᾶς, νά διαβάζεις; Ζήτησε τό φωτισμό Του.
Πηγαίνεις τήν ἐργασία σου; Ζήτησε τή βοήθειά Του.
Νά ἔχεις πάντα στή σκέψη σου τό Θεό, ἀκόμη καί στά κοσμικά καί στά πιό μικρά βιωτικά.
Ὅπου χρησιμοποιεῖται τό ὄνομά Του,ὅλα ἁγιάζονται καί μᾶς ὠφελοῦν.

9 Φεβ 2013


Η Ταπεινοφροσύνη
Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Γνωρίζαμε τη ρήση: "Ο Θεός είναι Αγάπη". Όμως ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης μας είπε και τη ρήση: "Ο Θεός είναι Ταπείνωση". Μια νέα ρήση στο πνεύμα του Ευαγγελίου, κατά το οποίο η ομοίωσή μας με τον Θεό, για να επιτευχθεί προϋποθέτει εκτός από την αγάπη, και την ταπεινότητα. Μια ιδιότητα για την οποία ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος αναπτύσσει σε αυτό το κείμενο που θα διαβάσετε στη συνέχεια.Θέλω να ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να μιλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης· αλλά φοβάμαι, όπως φοβάται εκείνος, ο οποίος πρόκειται να μιλήσει για τον Θεό με ανθρώπινους συλλογισμούς· καθότι η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας· επειδή ο υιός και λόγος του Θεού και πατέρας έγινε άνθρωπος πάνω στην γη, ντύθηκε την ταπεινοφροσύνη, και συναναστράφηκε μαζί μας· και ο κάθε ένας που θα ντυθεί την ταπεινοφροσύνη, αυτός στα αλήθεια γίνεται όμοιος με εκείνον, ο οποίος κατέβηκε από το ύψος του, και σκέπασε την δόξα του και την μεγαλοσύνη του με αυτήν την ταπεινοφροσύνη, για να μην καταφλεχθεί η κτίση, βλέποντας την φύση της θεότητος του· διότι η κτίση δεν μπορούσε να τον δει, αν δεν λαμβανε μέρος από αυτήν, αλλά ούτε να ακούσει τους λόγους του πρόσωπο προς πρόσωπο· καθότι ούτε οι γιοι του Ισραήλ μπόρεσαν να ακούσουν την φωνή του, όταν τους μίλησε από την νεφέλη· γι’ αυτό έλεγαν στον Μωυσή, ας μιλήσει μαζί σου ο Θεός, και εσύ να μας πεις τα λόγια του, και ας μη μιλήσει σε μας, για να μην πεθάνουμε.Πώς λοιπόν η κτίση μπορούσε να δει την θεία φύση; Διότι τόσο φοβερά υπήρχε η θέα του Θεού, ότι ο μεσίτης Μωυσής έλεγε, ότι είμαι γεμάτος φόβο και τρόμο· επειδή όταν φάνηκε πάνω στο όρος του Σινά η δόξα του Θεού, κάπνιζε όλο το όρος, και έτρεμα από το φόβο, ώστε τα θηρία που πλησίαζαν στο κατώτερο μέρος του όρους, πέθαιναν· ο λαός των Εβραίων, αφού καθάρισε τον εαυτό του σύμφωνα με την εντολή του Μωυσή τρεις ημέρες, προετοιμάστηκε για να γίνει άξιος να ακούσει την φωνή του Θεού, και να δει την θέα του· αλλά όταν έφτασε ο καιρός, δεν μπόρεσε να δεχτεί την θέα του φωτός του Θεού, και την σφοδρότητα της φωνής των βροντών. Ήδη όμως ο Θεός έστειλε την χάρη του στον κόσμο με την ίδια την παρουσία Του, χωρίς να κατέβη στην γη με σεισμό, και φωτιά και φοβερή φωνή, αλλά σαν βροχή πάνω σε πόκο, και ως σταγόνα που στάζει πάνω στην γη με απαλότητα, και με άλλη μορφή φάνηκε να συναναστρέφεται μαζί μας, καλύπτοντας με το καταπέτασμα της σάρκας την μεγαλοσύνη του, το οποίο (καταπέτασμα) κατασκεύασε για τον εαυτό του το θείο του νεύμα από τον κόλπο της παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, όπως, βλέποντας εμείς αυτόν, να υπάρχει της γενιάς μας, να μην ταραχτούμε από την θέα του.Γι’ αυτό λοιπόν καθένας ο όποιος θα φορέσει την στολή (της ταπεινοφροσύνης), την οποία ντύθηκε ο Κτίστης (των όλων) στο σώμα του, ντύνεται αυτόν τον ίδιο τον Χριστό. Καθότι πεθύμησε να ντύσει τον εσωτερικό του άνθρωπο με την ομοίωση του Χριστού, με την οποία φάνηκε στην ίδια την κτίση Του, και μ’ αυτήν ακόμα φαίνεται στους δούλους Του, και αντί του ενδύματος της εξωτερικής τιμής και δόξας κοσμήθηκε με αυτήν. Γι’ αυτό και η χωματένια κτίση, όταν βλέπει κάθε άνθρωπο, ντυμένο με αυτό το ομοίωμα (την ταπεινοφροσύνη), τον προσκυνεί προς τιμή του δεσπότη της, τον οποίο τον είδε ντυμένο με αυτήν, και συναναστρεφόμενο μαζί της· διότι ποια κτίση δεν ευλαβείται την θέα του ταπεινόφρονος; Αλλά έως ότου να αποκαλυφθεί η δόξα της ταπεινοφροσύνης σε όλους, υπήρχε ευκαταφρόνητη η θέα της, παρ’ όλο που ήταν γεμάτη αγιότητα· ήδη όμως έλαμψε η μεγαλοσύνη της στα μάτια του κόσμου, και κάθε άνθρωπος την τιμά, όπου και αν φανεί· και με αυτόν τον Μεσίτη αξιώθηκε η κτίση να δεχτεί την θέα του ίδιου της του Κτίστη και του Δημιουργού της. Γι’ αυτό ούτε οι εχθροί της αλήθειας μπορούν να την καταφρονήσουν, αλλά τιμάται (η αλήθεια) με αυτήν σαν να φορά στέφανον και πορφύρα.Τον ταπεινόφρονα άνθρωπο δεν τον μισεί κανένας ποτέ, ούτε τον μαλώνει, ούτε τον καταφρονεί· επειδή τον αγαπά ο δεσπότης του, και γι’ αυτό αγαπάται από όλους. Επίσης, αυτός τους αγαπά όλους, και όλοι τον αγαπούν· όλοι τον επιθυμούν, και σε κάθε τόπο, όπου πλησιάσει, ως άγγελο φωτός τον βλέπουν, και του προσφέρουν ιδιαίτερη τιμή· και όταν μιλήσει, ο σοφός και ο δάσκαλος σιωπούν μπροστά του, και όλα τα μάτια των ανθρώπων προσέχουν στο στόμα του, και κάθε άνθρωπος ακούει τα λόγια του, και τα δέχεται ως λόγια Θεού· τα λίγα λόγια του είναι ως τα άπειρα λόγια των σοφών· τα λόγια του είναι γλυκά στην ακοή των σοφών περισσότερο από το μέλι και το κερί, και από όλους θεωρείται σαν Θεός, ακόμη κι αν είναι αμόρφωτος και αμαθής στα λόγια, και στην θέα ευκαταφρόνητος και ευτελής.Όποιος μιλάει καταφρονητικά για τον ταπεινόφρονα, και δεν τον λογαριάζει σαν ζωντανό άνθρωπο, αυτός ανοίγει το στόμα του και βλασφημεί τον Θεό· αλλά όσο καταφρονείται από όλη την κτίση, η τιμή του διαμένει πάντα και παντού. Πλησιάζει ο ταπεινόφρονας στα φθοροποιά θηρία, και όταν τον δουν, αμέσως ημερώνει η αγριότητα τους, και τον πλησιάζουν ως δεσπότη τους, και κουνούν τα κεφάλια τους, και γλείφουν τα χέρια του και τα πόδια του· διότι μυρίζουν σε αυτόν εκείνη την ευωδία, την οποία εξέπεμπε ο Αδάμ πριν από την παράβαση, η οποία αφαιρέθηκε τότε από εμάς, πάλι όμως ο Ιησούς Χριστός με την παρουσία του την ανανέωσε και την έδωσε πίσω, και μύρισε την ευωδία του γένους των ανθρώπων.Πλησιάζει πάλι ο ταπεινόφρονας άνθρωπος στα θανατηφόρα ερπετά, και αν αιστανθούν τα χέρια του πάνω στα σώματά τους, σταματά αμέσως η οξύτητα και η σκληρότητα του θανατηφόρου δηλητηρίου τους, και ψηλαφώνται από αυτόν ως ακρίδες. Πλησιάζει στους ανθρώπους, και τον προσέχουν ως να προσέχουν στον Κύριο· και τι λέω ανθρώπους αλλά και οι δαίμονες με όλη τους την σφοδρότητα και την πικρία, και με όλη την περηφάνεια του φρονήματος τους, όταν πλησιάσουν στον ταπεινόφρονα, γίνονται σαν χώμα, και μαραίνεται η κακία τους, και καταστρέφονται όλα τα σχέδια τους, και οι πανουργίες τους μένουν ανενεργές.Απόσπασμα από τo Λόγο Κ΄, Περί του, πόση τιμή έχει η ταπεινοφροσύνη, και πόσο ο βαθμός της είναι ανώτερος. Από τα ‘Ασκητικά’ του Αγίου Ισαάκ του Σύρου.

6 Φεβ 2013


6 Φεβρουαρίου: Μέγας Φώτιος
Φωτεινή παρακαταθήκη

  Εἶναι τῶν λίγων, τῶν ἐξαιρετικά προικισμένων ἀνθρώπων γνώρισμα νά συνδυάζουν τήν κορυφαία ἔκφραση τοῦ νοῦ, τή σοφία, μέ τήν ὕψιστη ἐπίδοση τῆς καρδιᾶς, τήν ἁγιότητα. Μιά τέτοια ἐξαιρετικά προικισμένη προσωπικότητα προβάλλει ἡ ᾿Εκκλησία μας τό μήνα αὐτό. Εἶναι ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὁ μέγας ἅγιος Φώτιος, πού τιμοῦμε στίς 6 Φεβρουαρίου.
 ῎Ανδρας μέ φωτισμένη σκέψη καί φωτεινή ζωή, ὄνομα καί πράγμα Φώτιος, ἀναλαμπή Χριστοῦ καί ἀνταύγεια τοῦ ἀκτίστου φωτός, πρύτανης τῶν σοφῶν καί καθηγητῶν τῆς οἰκουμένης ὁ Φώτιος ἐνσαρκώνει τό μήνυμα πού ἰδιαίτερα χρειάζεται ἡ ἐποχή μας. ῾Ο πολυτάλαντος καί χαρισματοῦχος Φώτιος καταύγασε μέ τό φῶς τῆς σοφίας του ποικίλους τομεῖς τῆς ἐπιστήμης. Κυρίως ὅμως τήν θεοπρεπῆ λάμψη του ἀπήλαυσε ἡ ᾿Εκκλησία, πού τόν ἀνέβασε στό ἀρχιερατικό ἀξίωμα σέ μία ἐποχή ἐξαιρετικά σημαντική καί δύσκολη. ῏Ηταν τότε πού ἡ κεντρική καί βόρεια Εὐρώπη διψοῦσε νά γνωρίσει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ παπική Δύση πρόβαλλε ἀλαζονικές ἀξιώσεις πού ἀπειλοῦσαν τήν εἰρήνη καί τήν ἑνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας. 
 Διαλλακτικός ἀλλά καί μαχητικός, εὔστροφος καί διορατικός, ταπεινός καί δυναμικός, συνετός ἀλλά καί ἀποφασιστικός ὁ πατριάρχης Φώτιος ἀναδείχθηκε ὁ πρῶτος ἐμπνευστής καί ἐργάτης τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης. ᾿Απέστειλε τούς ἱεραποστόλους Κύριλλο καί Μεθόδιο γιά νά ἐκχριστιανίσουν τούς Σλάβους. ῎Ανοιξε διάλογο καί μέ τούς ἀλλοπίστους, μέ ἑβραίους καί μουσουλμάνους. ῎Ακουσε μέ κατανόηση τίς ἀπόψεις τῶν δυτικῶν. Κανείς ὅμως δέν τόν δελέασε οὔτε τόν φόβισε, ὥστε νά ὑποστείλει τή σημαία τῆς ἀλήθειας. Εἶναι ὁ παγκόσμιος καί οἰκουμενικός διδάσκαλος πού ἀγκάλιασε ὅλους μέ ἀληθινή ἀγάπη, χωρίς νά ἀποστεῖ ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ!
 Πολίτες τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης ἐμεῖς, μετά ἀπό τούς πρώτους ἐντυπωσιασμούς, βρισκόμαστε ἤδη ἀντιμέτωποι μέ ποικίλα διλήμματα καί σοβαρά προβλήματα. Σαφής διαγράφεται ἡ ἀπειλή τοῦ οἰκουμενισμοῦ νά χάψει καί νά θάψει ὅ,τι ὀρθόδοξο· αἰσθητός ὁ κίνδυνος νά χάσουμε τή θρησκευτική καί τήν ἐθνική μας ταυτότητα. ᾿Επίκαιρο, λοιπόν, ὅσο ποτέ προβάλλει τό μήνυμα τοῦ σοφοῦ ἁγίου Φωτίου· ῾Η ᾿Ορθοδοξία εἶναι ἀγαθό πρώτης ἀνάγκης γιά ὅλο τόν κόσμο· μήν τήν προδώσουμε! Ν᾿ ἁπλώσουμε τό χέρι μέ ἁπλότητα καί γενναιοδωρία γιά νά δώσουμε σέ ὅλους τήν ἀλήθεια καί τήν ἀγάπη τοῦ Εὐαγγελίου. Νά βαδίζουμε ὅμως ἀταλάντευτα στή γραμμή τῆς ῾Ιερῆς Παραδόσεώς μας· ἀνυποχώρητοι στό δόγμα καί μετριοπαθεῖς στήν τακτική. Αὐτή εἶναι ἡ παρακαταθήκη πού μᾶς ἀφήνει ὁ Μέγας Φώτιος!
Στέργιος Ν. Σάκκος


Τι είναι ο Χριστός για μας;

Τι είναι ο Χριστός για μας; Είναι μια εικόνα, είναι ένα όνομα, είναι μια μορφή, είναι μια ιδέα, είναι κάποιος μεγάλος που έζησε τω καιρώ εκείνω; Είναι μόνο αυτό;
Ο Χριστός είναι ολοζώντανος, είναι δίπλα μας, όπως είναι δίπλα μου ο Γιάννης, ο Κώστας. Έτσι πρέπει να πιστεύω, πως ο Χριστός είναι δίπλα μου και τον πιάνω από το χέρι, και έτσι να περπατάω.
Ο Χριστός έχει δύναμη. Χωρίς τη χάρη του Χριστού, χωρίς τη δύναμη του Χριστού τα πάντα είναι αδύνατα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Πράγματι! Αυτό που ζει ο κάθε Χριστιανός νέος στον κόσμο είναι κάτι θαυμαστό. Δεν το πιστεύει ο κόσμος. Δεν μπορούνε οι άλλοι νέοι του κόσμου να πιστέψουν ότι ζούμε όπως ζούμε.
Και γιατί ζούμε έτσι; Γιατί υπάρχει ο Χριστός ο οποίος βοηθάει να ζούμε μια τέτοια ανώτερη ζωή.
Η εκκλησία είναι ένα πεδίο τεραστίων δυνάμεων. Πως είναι ένα μαγνητικό πεδίο; Έτσι είναι κι η χάρη του Χριστού! Η Χάρη του Χριστού δεν είναι κάτι νεφελώδες, δύναμη, κάτι αεριώδες, κάτι φανταστικό. Η Χάρη του Χριστού είναι η πιο συγκεκριμένη δύναμη, η οποία μπορεί να παίρνει τον άνθρωπο από τη γη, από τον Άδη, και να τον ανεβάζει στον ουρανό. Είναι τεράστια η ένταση της Χάριτος του Θεού, αν είμαστε από υλικό που μπορεί να την αισθάνεται.
Ο Χριστός δε βασανίζει, ο Χριστός δεν απογοητεύει, ο Χριστός δεν ταλαιπωρεί. Ο Χριστός ελευθερώνει, ο Χριστός χαριτώνει, ο Χριστός ανεβάζει και σώζει, κάνει χαριτωμένο τον άνθρωπο, κι έτσι πρέπει να Τον ζούμε.
Ολοζώντανος είναι ο Χριστός μέσα στη ζωή της Εκκλησίας και αλίμονο σ’ εμάς αν ο Χριστός είναι μόνο ένα όνομα γραμμένο στη σελίδα κάποιου βιβλίου.
Δεν είμαστε λίγοι. Πολλοί είμαστε. Ο Χριστός δε μετράει νούμερα. Τις καρδιές κοιτάει. Το χρυσάφι είναι πολύ λιγότερο από το χώμα,  αξίζει περισσότερο.
Δε στέκεται τίποτα χωρίς το Χριστό. Το ευαγγέλιο είναι σοφία, είναι η μόνη αλήθεια του Θεού, είναι η μόνη χαρά, είναι η μόνη ελπίδα για τον κόσμο. Όλοι εμείς που είμαστε πεσμένοι κάτω και τραυματισμένοι και τσακισμένοι, ας σηκωθούμε όρθιοι. Εδώ είναι η Σοφία.
Απόσπασμα από το λόγο του πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου π. Αστερίου Χατζηνικολάου προϊσταμένου της Αδελφότητος Θεολόγων “ο Σωτήρ”.

1 Φεβ 2013


Η Μάνα και οι μάνες του κόσμου 

Εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου (2 Φεβρουαρίου) 

2 Φεβρουαρίου. 

Η μεγάλη εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου. 

Η Παναγία και ο Ιωσήφ φέρουν το τεσσαρακονθήμερο βρέφος Ιησού, με τα φτωχικά τους δώρα, στο Ναό των Ιεροσολύμων, πειθαρχώντας στις επιταγές του Νόμου και η Άσπιλη Μητέρα του Θεού έρχεται να πάρει την ευχή του καθαρισμού. 

Συναντάει καί προσδέχεται το νήπιο ο δίκαιος κι ευλαβής πρεσβύτης Συμεών. Ό βαθύς πόθος του κι η σιγουριά της προσευχής τον βεβαιώνουν “μή Ιδείν θάνατον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου”, τόν Λυτρωτή τον κόσμου. 

Ό υμνογράφος προτρέπει- 

“Δεύτε και ημείς Χριστώ συναντηθώ/μεν καί δεξώμεθα αυτόν… “. 

Που; Στήν Εκκλησία του. Στην αγκάλη της Πανάχραντης Μητέρας του θ’ αντικρίσουμε τον δι ημάς βρεφωθέντα. 

Δυο χιλιάδες τόσα χρόνια, εκατομμύρια Χριστιανές μητέρες κάνουν την ίδια πορεία. 

Σαράντα μέρες μετά τη χαρά της γέννησης του δικού τους θησαυρού, δρασκελίζουν το κατώφλι του ναού για νά πάρουν ευλογία και αγιασμό. “Οταν μιά μάνα πάει το παιδί της στην εκκλησία, το ασφαλίζει σ ένα ακύμαντο λιμάνι. Γίνεται, σαν την Παναγία, ή γέφυρα πού ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό! 

Πέρα από τις ανοιξιάτικες παγκόσμιες ημέρες με τα πολλά λουλούδια, ο Φεβρουάριος φέρνει πιο κοντά μας τις μάνες, πού μας οδήγησαν για πρώτη φορά στην Εκκλησία. 

Ή Υπαπαντή με τον προφητικό λόγο του Συμεών μας θυμίζει τη μάνα μας, τις μάνες του κόσμου. 

“… και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία”. Οδυνηρό μαχαίρι θα διαπεράσει την καρδιά με τη Σταύρωση του Υιού σου. 

Πόσες ρομφαίες στις μητρικές καρδιές! 

Και λένε οί μάνες- “Μπροστά Εσύ… εμείς ξωπίσω Σου, Μητέρα Παναγία,… στην αγκαλιά βαστάζοντας τα βρέφη. Μά ο δρόμος κάποτε απρόσμενα μακρύς και ό χειμώνας ατέλειωτος…”. 

Στους σκοτεινούς χειμώνες της ζωής ατέλειωτος λειμώνας αγάπης ή μητρική καρδιά. 

Σηκώνει ταπεινά το βάρος της ιερής ευθύνης. Σκέπη και καταφυγή των πονεμένων μητέρων ή Μεγάλη Μάνα. 

Ή δική της σιωπηλή υποταγή στις βουλές του θεού χαρίζει καρτερία κι αντοχή κι απύθμενο βάθος σοφίας στις μάνες του κόσμου, πού με περπατησιά αθόρυβη, σεμνές, προσγειωμένες, ηρωίδες ανώνυμες βαδίζουν στους δρόμους της ζωής. 

Άσωτος είναι ό πλούτος τους. Ανήφορος ή μητρότητα. Και των ήμερων μας τα συνθήματα γίνονται σαϊτιές στη μητρική καρδιά. 

Σκληροί καιροί. Βία, παραλογισμός, προκλήσεις. 

- Πώς νά μεγαλώσει το παιδί της ή σύγχρονη μάνα απείραχτο από τα βέλη του κακού; 

Ρομφαία στην ψυχή της το ξεστράτημά του. Κι ή μάνα στους τόπους των πολέμων; 

Κι ή τραγική φιγούρα- της μετανάστριας μ ένα μπόγο στην πλάτη κι ένα παιδί στην αγκαλιά. 

Ηρωίδες μάνες! Τραγικές μάνες! 

“Ουδέν γαρ μητρός εύσπλαγχνότερον και τούτο λέγω, Ίνα τιμάσθαι νομοθετήσω τάς μητέρας…”. Κανένα άλλο όν δεν υπάρχει πού νά διαθέτει περισσότερη αγάπη από τη μητέρα, διαπιστώνει εμπειρικά ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και παρακινεί- 

“Νά αγαπάτε τις μητέρες”. 

Χρειάζεται προτροπή; 

Νά τιμάτε τις μητέρες. Ίσως! 

Πότε γιορτάζουν οι μάνες; 

Εσένα θα γιορτάσουμε Μάνα Παναγία, των μανάδων Μάνα! Σέ σένα ακουμπούνε τα όνειρα τους τα παιδιά της γης. Σέ σένα άπιθώνουνε τίς χαρές και τους πόνους τους οί μάνες του κόσμου. Μάνα τ ουρανού… «Ω πανύμνητε Μήτερ», γλυκεία μας Παναγία! 

Πηγή: Η Υπερευλογημένη, Τόμος Α΄, Πρεβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου και Χαρούλας Τσουλιάη, Εκδόσεις ΑΚΤΕ. ISBN:978-960-92546-1-8, Άρτα 2007 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ  Ένας πρώην μάγος κείρεται μοναχός και αναδεικνύεται ένθερμος ομολογητής και ένδοξος μάρτυς Χριστού ...