Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ 

 

 Εἶναι ὥρα νά μετανοήσουμε, ἀδελφοί! Φοβερή θά εἶναι ἡ τιμωρία γιά τά ἁμαρτήματα πού μᾶς βαραίνουν, ἄν δέν τήν προλάβει ἡ μετάνοια. «Προφθάσωμεν τό πρόσωπον αὐτοῦ ἐν ἐξομολογήσει» (Ψα 94,2).
 Ἄς σβήσουμε τήν πυρκαγιά τῶν ἁμαρτημάτων, ὄχι μέ ἄφθονο νερό ἀλλά μέ λιγοστά δάκρυα. Μεγάλη ἡ φωτιά τῆς ἁμαρτίας· κι ὅμως μέ λίγο δάκρυ σβήνει. Ναί, τά δάκρυα καταπαύουν τήν πυρκαγιά τῶν ἁμαρτημάτων καί ξεπλένουν τή δυσωδία τῆς ἁμαρτίας. Τή δύναμή τους μαρτυρεῖ ὁ μακάριος Δαυΐδ λέγοντας· «λούσω καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τήν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τήν στρωμνήν μου βρέξω» (Ψα 6,7). Εἶναι λουτρό τό δάκρυ τῆς μετανοίας κι ἐξαφανίζει κάθε κηλίδα ἁμαρτίας.
 Στέκομαι μέ δέος κι ἀπορία μπρός στή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁμαρτία γέννησε τή λύπη· καί ἡ λύπη ἐξαλείφει τήν ἁμαρτία! Ὅπως ἀκριβῶς τό σκουλήκι κατατρώγει τό ξύλο πού τό γέννησε, ἔτσι καί ἡ λύπη γεννιέται ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀλλά τήν ἐξουδετερώνει, ὅταν περιβάλλεται ἀπό τή μετάνοια. Γι᾿ αὐτό γράφει ὁ Παῦλος· «ἡ γάρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β΄ Κο 7,10).

 Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Περί μετανοίας καί κατανύξεως